Mapka, określenie kierunku, regionów, które nam odpowiadały, warunków, jakie działeczka miała by spełniać – wsiadamy w autko i szukamy.
Objeździliśmy głównie Dobrą, Wąwelnice, Wołczkowo, Grzepnice, Buk i Łęgi i całą okolicę. Część odpadła, bo daleko. Część odpadła, bo łyse pole - a ja dziecko lasu jestem i muszę go chociaż w zasięgu wzroku mieć – no i Azalki muszą mieć gdzie na spacery chodzić i na żuczki polować. Nie odpowiadają nam też „domkowiska”, czyli wielkie osiedla domków od jednego horyzontu aż po kres drugiego – takie blokowisko na płask. Marzyła się nam, jak wielu, śliczna działeczka w zakolu lasu… (aha… hahahaha…)
Nawet na prawobrzeże się wybraliśmy, bo tam taniej. Ale nie przypadło nam do gustu, w jednym miejscu mokro, w innym brzydko, a poza tym daleko.
Jeździli my, jeździli, kłócili się, kłócili (bo moje mężysko nie kciało wsiadać w autko i po wertepach się tłuc, ani od chałupy do chałupy chodzić i pytać) – i nic nie mogliśmy znaleźć.
Biura nieruchomości nie bardzo miały ochotę cokolwiek nam zaoferować (a może nie miały co). A był to, przypominam, przednówek roku Pańskiego 2007, kiedy wszystkich ogarnęło budowlane szaleństwo, a ceny ziemi i materiałów szaleńczo galopowały wzwyż z dnia na dzień..
W każdym razie propozycja kupna działki bez dostępu do wody, za to z widokiem na ogromniaste slupy elektryczne kompletnie mnie do usług pośredników zniechęciła (podobnie jak cyrografy).
Jak ja trafiłam do starego Kościna, już nie pamiętam. Ale ledwo skręciliśmy z Lisiej w kierunku granicy, czułam, że to tutaj chcę…
Od kilku budowniczych zdobyliśmy adres właścicieli pola działek w starym Kościnie i wpadliśmy też „za powrotem” na „ptasie ulice” w nowym Kościnie. Tam bym chciała…Oj bym chciała… Osiedle w zatoce lesnej… Pieknie. Ale właściciel działeczek „zgupnął” i zakrzyknął 300 zł za metr. 300 tysięcy za działkę to dla mnie gruuubo za wiele. Ni mom!
Działki w starym Kościnie były na sprzedaż, i owszem, ale te dostępne to albo w wysychającym stawie albo zalesione sosną samosiejką (ale taką, wiecie, co to gałązkami sięgała nieba). I prawie tę działeczke w lasku kupiliśmy… ale życzliwy duszek podszepnął nam coś w uszko…sprawdziliśmy w gminie i w ochronie przyrody i w przepisach – i podziękowaliśmy.
Śliczne miejsce. Duże działki. Niedrogo (hmmm…60 i 70 złociszów, ale teraz to wydają mi się śmieszne pieniądze). Żal… jednak ilość problemów do pokonania nie warta zachodu.
Ale…ale ten rejon zapadł mi w serce i już nic mi się nie podobało. O, przepraszam, podobało. Między Głębokim a Wołczkowem, Traszki i innych jaszczurek. Tam jest CUDNIE. Najpiękniej chyba. Niestety, tam właśnie planują obwodnicę Szczecina. I wydostać się stamtąd po obfitym deszczu, albo ciemną porą… niefajoooowo….(Myśmy nie po deszczu, ale z autka wysiąść było trzeba i kawał drogi pieszo iść, bo normalnie samochodu szkoda). Zwłaszcza, że dziecię moje w szkolnym wieku jest. Nawet nie zagłębialiśmy się w temat.
I wtedy dostałam namiar na „duży biały dom” na ptasich ulicach, ale po drugiej stronie szosy (czyli nie w zakolu lasu, a na polnej gorce). Jego właściciele mieli na sprzedaż działeczkę, pierwszą z brzegu. Media tuż tuż, w drodze. Wszystko super, cena – do przełknięcia. Zaakceptowałam nawet przepompownię w jej narożniku. Myśmy już ją właściwie przyklepali, kiedy poprosiłam o plan – i prawie się rozpłakałam. Działka ma kształt niemal trójkąta. Zabrałam plan do domu, próbowałam coś wpasować… Domek się może i wstawi, ale z ogródka nici... No, nie po to człek będzie się mordował, bankom w niewolę się odda, żeby z góry kupować coś, co mu nie odpowiada.
Zrezygnowałam.
Podłamałam się wtedy. Coż, nie dane mi to miejsce… szkoda
Cdn.
