tomek1950's Blog

Dawno nie opisywałem nic dramatycznego. Wiejskie życie toczy się w innym tempie niż w dużym mieście. Sielsko-anielsko. Tylko czasami nudę dnia powszedniego urozmaicić może jakieś włamanie, męska rozmowa na sztachety, albo wesele lub pogrzeb. O takich wydarzeniach wieczorami rozprawia się tygodniami. Czasami starzy ludzie wspominają jakieś fakty wyjątkowe z czasów swojej młodości.

Takie wyjątkowe wydarzenie miało miejsce mojej wsi, i okolicach 4 lipca 2002 r. Był to czwartek.

Muszę jednak cofnąć się o kilka dni. Poprzedzający wydarzenia wekend spędziłem oczywiści w komturii. Przywiozłem Zdzichowi niektóre materiały o które trudno było w okolicy i posiedziałem trochę dłużej. Wracałem do Warszawy dopiero we wtorek. Orzysz, Pisz, Łomża, Ostrów Mazowiecka, trasa znana na pamięć. Mogę wyliczać wszystkie miejscowości, znam każdy zakręt, prawie każde przydrożne drzewo, miejsca gdzie można spotkać "misie" z suszarkami. Kiedy wracałem wszystko było jak dawniej. Wszystko na swoim miejscu.

W czwartek wieczorem Fakty TVN, a w pół godziny później Wiadomości podały informację o huraganie który spustoszył Puszczę Piską, zrywał linie energetyczne, dachy. Opisywany rozmiar szkód był ogromny. Mieliśmy jechać na urlop w piątek po pracy. Obawiałem się, że droga może być nieprzejezdna. Wyruszyliśmy dopiero w sobotę około południa. Ja, moja żona czyli "komturowa", jedna córka i jej dwuletni syn, a mój wnuczek.

Ciąd dalszy nastąpi

Nie sądziłem, że mieszalnik to taka przydatna rzecz. Sporo już namieszał. Ale do rzeczy. Komturia, czyli jak ją w rodzinie nazywamy pieszczotliwie chałupka, służy nam jako miejsce wypadów weekendowych i miejsce do spędzania wakacji. W związku z tym wszystkie prace remontowe były planowane tak by mimo prowadzonych prac dało się w niej przebywać. Powstał w pewnym momencie problem po zrobieniu wylewki w kuchni. Stara drewniana podłoga była w takim stanie, że pewnego razu syn bujał się na krześle i ... nogi przebiły podłogę i oparły się na piasku. Wylewka była, zrobiona porządnie przez Zdzicha, oczywiście z izolacją, ale z wierzchu był tylko zatarty beton, a przyjechać miało małe dziecko. Kafelki były przewidziane do ułożenia, ale na razie ich nie było. Musiałem działać szybko. Kupiłem baniak dwuskładnikowej farby do malowania podłóg przemysłowych. Podłoże było suche, odkurzone. To znaczy ile razy je zamiatałem to zgarniałem nową porcję pyłu. Szybkie mieszanie zawartości obu pojemników przy pomocy wiertarki i lejemy rozgarniając dużą pacą przejeżdżając raz koło razu zębatym wałkiem. Udało się 16 m2 zrobić w takim tempie, że masa nie zdążyła zastygnąć. Ładnie to nawet wyglądało, gładkie było jak lustro, a śliskie... zwłaszcza na mokro.

Następnego dnia na swoje miejsce wróciły meble. Farba była jakaś niemiecka, trochę przeterminowana więc nie kosztowała dużo. Z reszty która została po pomalowaniu podłogi udało mi się jeszcze zrobić w małej łazience "gustowną" lamperię i podłogę w miejscu gdzie był prysznic. Taka prowizorka. Najtrwalsze są prowizorki.

Mieszalnik mieszał przez cztery dni. W sumie ponad 140 razy. Ponieważ wiaderka były lekkie to wciąganie ich na górę nie stanowiło problemu. Ponieważ jestem dociekliwy niewielką ilość tej mikstury wlałem do wiaderka po kiszonych ogórkach. Kiedy zastygło i wyschło wrzuciłem klocek do wody. Pływał! Rozbić go było ciężko. Poddasze wyglądało zupełnie inaczej. Zaczynało przypominać normalne domowe pomieszczenie. Był tylko problem z kuleczkami keramzytu. Wylewka nie była gładka. Znów mieszalnik, tym razem bez keramzytu tylko z piaskiem. Ciężej. I dla mieszalnika i dla wciągającego wiaderko na górę. Na szczęście był syn. Młody, wysportowany, silny. No i tych wiader nie było tak dużo. Zarówno mieszalnik jak i syn zdali trudny egzamin.

http://www.fotosik.pl/showFullSize.php?id=625258db2da83c24" rel="external nofollow">http://images2.fotosik.pl/112/625258db2da83c24m.jpg

Syn wciaga na górę wiaderko z keramzytem

Następny dzień, jak i inne tego lata był pogodny i ciepły. Ciepły to może zbyt mało powiedziane. Był upalny. Zaczęliśmy wcześnie rano. No tak skoro świt około 9 bo to przecież czas urlopu. Ekipa w składzie Zdzichu na górze, miał odbierać wiadra i rozgarniać wylewkę, ja na dole miałem ją mieszać w mieszalniku do pasz. Receptura na tę miksture była: jeden worek cementu, trzy odpowiedniej wielkości, duże wiaderka keramzytu i małe wiaderko wody.

Start.

Keramzyt, woda, worek cementu sypany na raty by nie zrobiły sie "klumpy", pomarańczowy mieszalnik kręci się, że aż miło. Nagle z góry wychyla się z okna głowa Zdzicha. "Tomek, nie syp całego worka cementu. Pół, będzie dobrze. Dosyp trochę piachu. Worek kosztuje przecież 7 zł"

NIE, będę sypał i lał dokładnie jak stoi w piśmie: worek cementu, keramzyt i woda.

Mikstura gotowa. Wiaderko jedzie na linie do góry. Leciutkie. Jedno, drugie, trzecie. I znów do bębna keramzyt, woda, cement. I znów do góry.

Zdzichu nosi wiaderka w drugi koniec domu, rozgarnia, wyrównuje na ułożonych i wypoziomowanych rurkach.

Po jakimś czasie przerwa. Idę na górę. Hmm... niewiele tej wylewki.

CDN

Ułożenie trwardych płyt z wełny mineralnej na stropie wydawało się fraszką, ale... Chałupa z gliny, stai jakieś 100 lat i osiadła. W jednym narożniku, od południowego wschodu podłoga była obniżona o 8 cm. Po drugie deski stropu kładzione na zakład. Pomiędzy górnymi deskami była dolinka szerokości około 20 cm, głęboka na grubość deski czyli 3 cm. Starannie, pomagając sobie długą poziomicą, czyli jak Zdzichu żartobliwie mówił "poziomką" wyrównaliśmy i wypoziomowaliśmy podłoże styropianem. Ułożenie płyt z wełny to była pestka. Przycinać płyt prawie nie trzeba było, zresztą cięcie nożem było łatwe, a twarde płyty tak strasznie nie pylą.

Tylko te chol.... muchy.

Kończąc te prace wybudowaliśmy jeszcze przy oknie w szczycie budynku "dźwig" do wciągania zaprawy na górę i następnego dnia planowaliśmy zrobienie na górze wylewki z keramzytem.

Jak już pisałem ze strychy usunieta została gliniana polepa. Gruba miejscami na 20 cm. Część desek trzeba było wymienić. A były to wspaniałe kiedyś dechy. Niektóre szerokości 60 cm długie na 12 m. Niestety, może i teraz można gdzieś takie kupić, ale czas naglił i musiałem przybijać to co było do kupienia w pobliskim tartaku. Niby suche, ale po kilku latach szpary na sufitach są widoczne. Czemu czas naglił? Kupiłem bardzo tanio wełnę mineralną do ocieplenia poddasza. Całkowicie oficjalnie, uczciwie, ale naprawdę baaaaardzo tanio. Fuks.

Wełenka przyjechała potężnym TIRem z naczepą i nie było siły by kierowca mógł podjechać pod dom. Musieliśmy nosić. Z wiadomych powodów chciałem by ta wełna została jak najszybciej wbudowana, a nie czekała bo mogła dostać nóżek.

Drut. W każdą krokwię dziesiątki gwożdzi do zamocowania drutów. A później mozolne naciąganie. Nie lubię pracować w rękawicach. Musiałem, a i tak piękne pęcherze porobiły mi się na dłoniach. O układaniu wełny wolę nie pisać. Robiliśmy to we dwóch. Mocując płaty wełny sznurkiem do wbitych wcześniej gwoździ. Po paru minutach pracy czułem się tak jak by mnie stado wszy oblazło i gryzło. Inną atrakcją były muchy! Na poddaszu nie było jeszcze stałego oświetlenia. Oświecaliśmy miejsce pracy jarzeniówką. I chyba te niewielkie ilości UV przyciągały na poddasze takie lości much, że czasmi robiło się ciemno. Był to sygnał by wyciągnąć spray na owady latające, psiknąć i zrobić sobie przerwę. Po kilkunastu minutach, i wietrzeniu mogliśmy podziwiać "pokot": setki, jeśli nie tysiące much leżących na podłodze. Póki nie nadleciały następne zastępy można było układać. Robota posuwała się dość szybko do przodu. Nabieraliśmy wprawy.

Pora wrócić do dawniejszych czasów i betoniarki.

Na pierwszy ogień poszły podłogi. Na szczęście nas przy tym nie było, bo to co opowiadał Zdzich budziło odruchy wymiotne. Pod deskami podłogi były pokłady mysich pozostałości. Kolejne pomieszczenia zmieniały swój wygląd. Cement, styropian i inne materiały dowożono na telefon z pobliskiej hurtowni. Ja dowoziłem od czasu do czasu tylko te elementy których na miejscu nie było, albo były znacznie droższe. Oczywiście takie dowożenie odbywało się przy okazji weekendowych wizyt.

Rozrysowałem Zdzichowi dokładnie instalację elektryczną. Miał przeciągnąć przewody, a łączeniem miałem się zająć osobiście. Zdzichu był dobryn fachowcem, ale lubił oszczędności. Uprościł sobie schemat, zamiast kilku obwodów w każdym pomieszczeniu zasilanych z różnych faz... ręce mi opadły jak to zobaczyłem. A on był szczęśliwy, że zaoszczędził mi kilkadziesiąt metrów przewodu. Instalacja była zaprojektowana na zaś, bo przyłącze było jednofazowe z jakimś małym bezpiecznikiem. Większość tej Zdzichowej oszczędności udało się na szczęście usunąć.

Problemen było tynkowanie ścian wykonanych z ubitej z sieczką gliny. Zaprawa jest mokra, glina nasiąka wodą i wszystko pięknie zjeżdża na dół, a jesli nawet się utrzyma na ścianie to na słowo honoru. Długo próbowałem znależć jakieś rozwiązanie. Pierwotnie tynk wapienny trzymał się na gęsto powtykanych w miękką jeszcze glinę kawałkach cegieł i dachówek. Te kawałki cegieł wypadły razem z usuwanym tynkiem. Najskuteczniejszą metodą jaką opracowałem, było spryskanie glinianych ścian gruntem, przyczepienie siatki za pomocą kleju do glazury i dopiero tynkowanie. Zdzichu robił jeszcze jakiś specjalny tynk z dużą ilością cementu. Twardy bardzo i trudny do zacierania. Ale się trzyma do dziś "na mur beton".

W zełym roku latem zrobiłem prowizoryczny stół na taras. Blat wykonałem z odpadowych desek podłogowych. Krzywe były i nie chciałem ich kłaść na podłodze. Wyszedł całkiem duży 1,2 m x 2 m wygodnie mogło przy nim siąść 8 osób. Czasami jednak jest więcej i wtedy kłopot. Kilka najgorzych desek zostało. Postanowiłem przedłużyć stół o jakieś pół metra. Odkręciłem wszystkie wkręty i deseczki szybko wróciły do poprzedniego kształtu. Poprzesuwałem deski w obie strony i dociąłem piłą tarczową kupioną w hipermarkecie potrzebne kawałki. Blat leżał... do góry nogami... do góry dnem mówiąc obrazowo, góra blatu była na dole a dół na górze. Przy pomocy 4 taśm ścisnąłem go ponownie, dobiłem wstawki, przykręciłem poprzeczki i podniosłem cholerę do góry. Ważył teraz jakieś 70kg. Oniemiałem. szpary przy wstawkach miały szerokość centymetra. Załamka pełna. Ta wspaniała piła produkcji: "Import Chiny" krzywo cięła czego nie zauważyłem. Ponowna rozbiórka tak pracowicie skręconego blatu i jak teraz ciąć. Spróbowałem jakoś wyregulować kąt cięcia. Owszem mogłem sobie regulować dowoli, a pił cięła i tak jak jej się podobało. Przyczyną chyba była bardzo wiotka konstrukcja elementów regulacyjnych. Ciąć ręczną piłą nie miałem zamiaru. Wziąłem szlifierkę kątową z tarczą do cieńcia metalu (tylko taką miałem) i powolutku, prowadząc tarczę po narysowanej linii przyciąłem niezbędne kawałki. Dym z przypalanego drewna trochę wprawdzie szczypał w oczy, ale cięcie było o niebo bardziej precyzyjne.

I znów mozolne ściąganie krzywych dech grubości 3 cm. Znów blacik do góry, dobrze, że jestem w miarę krzepki. Szpary były do zaakceptowania. Da się trochę kitu i będzie OK.

Nogi. Nogi oczywiście stołu, a nie moje. Dotychczas blat wsparty był na cienkich nóżkach od stołu z lat '70. Tamten sół miał po rozłożeniu ok. 160 długości, blat był cienki i znacznie węższy. O wadze nie wspomnę. Obawiałem się czy nóżki wytrzymają zwiększony ciężar i czy naciśnięcie blatu z jednej strony nie spowoduje, że cały stół zachowa się jak huśtawka z placu zabaw. Na wszelki wypadek przykręciłem kilka desek do nóg usztywniając konstrukcję.

Byłem sam i wciągnięcie powiększonego blatu długości 2,6 na te nóżki nie było łatwe, ale się udało Próby stabilności wypadły też pomyślnie.

Pomalowałem wstawki lakierem bezbarwnym całość wygląda dość śmiesznie. Potężny blat wsparty na pajęczych nóżkach.

Kiedyś dorobię może jakąś solidniejszą podstawę. Na razie może być.

Znów zaszyłem się w mazurskiej głuszy na kilka dni. Żadnych ludzi, tylko sprzedawczynie w sklepie i punkt LOTTO. 9.000.000 zł kumulacji robi wrażenie. Zapłaciłem podatek od marzeń. A co!

Koleżanka Małżonka, czyli żona komtura kupiła dwie róże które miałem zasadzić. Jedna pnąca, druga pomarszczona. No tak, ale ogród mam typowo angielski. Bujne chwasty, perz, pokrzywy i cała masa innych, pięknych roślinek. Zrobiony kilka dni wcześniej kawałek trawniczka nawet zaczął się zielenić, choć łyse placki były ciągle widoczne. Może jednak zarośnie? Postanowiłem przygotować kolejny kawałek trawnika z drugiej strony tarasu. Najpierw musiałem wykopać kilkanaście wiader nasypanego tam gruzu wszelkiej maści. I znów noszenie ziemi. Tym razem odległość była mniejsza. Zacząłem kombinować co zrobić by deszcz nie spłukał nasion i ziemi ze skarpy. Samo staranne ubicie okazało się niewystarczające. Na pierwszym, zrobionym kilkanaście dni wcześniej trawniku, skarpa podobna była do mojej fizjonomii - wysokie czoło i gęsta broda na dole. Różnica tylko taka, że moja broda siwawa, a nie zielona.

Siatka od ocieplenia. Może to być rozwiązanie pomyślałem, a ponieważ trochę jej zostało uciąłem odpowiedni kawałek, przyszpiliłem długimi gwoździami do ziemi, posiałem trawkę i staranie uklepując deseczką przykryłem cienką warstwą ziemi.

Nocny deszcz spłukał wprawdzie trochę ziemi i siatka w kilku miejscach "wyszła" na wierzch, ale nasiona pod nią pozostały. dosypałem ziemi, przyklepałem, a ponieważ deszcz nie padał podlewałem nowy trawniczek za pomocą ogrodowego rozpylacza.

Jutro, a właściwie to już dziś jadę na kilka dni do "komturii". Może ktoś mnie odwiedzi?

http://images1.fotosik.pl/99/9735e813af4e170amed.jpg

Wjazd do komturii

Ciężko było wstać rano po dniu pracy jako ogrodnik Czułem, że żyję bo bolały mięśnie. Człek siedzi za biurkiem i do pracy fizycznej nieprzyzwyczajony .

Przedemną było zadanie, można powiedzieć, intelektualne. Instalacja elektryczna w wiatrołapie + żarówka na zewnątrz coby podwórzec komturii nieco oświetlić wieczorową porą. Bruzdy na kable byłu wyciete jeszcze w zeszłym roku. Tylko przeciągnąć kabelki, połączyć, zalepić bruzdy i będzie gotowe. Robota czysta, przyjemna.

Bez śniadania to ja do pracy nie idę. Niech się pali, niech się wali solidne sniadanko rano to podstawa.

A jajecznica z 4 jajek na kiełbasce jedzona na tarasie ma dodatkowy wspaniały smak i aromat

Zaczęło się ciągnięcie przewodów. Było tego trochę. 3 kontakty, podłączenie 2 mat grzewczych, oświetlenie wiatrołapu z wyłącznikami schodowymi przy obu drzwiach, oświetlenie przed domem. Góra, dół, góra, dół i tak w kółko. Wszystkie przewody wyciągnąłem ponad strop pod dach i tam w pozycji leżącej bo wyprostować się nie nie można zacząłem je łączyć w puszkach. Ciągnąc kable oczywiście zapomniałem ich oznaczyć i było z tym trochę kłopotu. To znaczy kłopot był taki, że musiałem wielokrotnie skakać po drabinie na dół i wdrapywać się po chwili na górę.

Żeby sobie utrudnić pracę zapomniałem zabrać szczypiec do ściągania izolacji z przewodów. Skleroza niegroźna choroba.

Pogoda następnego dnia była również dobra, bo nie padało, a upału nie było. Postanowiłem poprawić wygląd mojego ogrodu. Miałem pryzmę humusu, tak kilka metrów szesciennych. Wymieszana była dwa lata temu z ziemią nasyconą kurzymi... kurzym guanem. Zawalił sie prymitywny, nieuzywany od 20 lat kurnik. Resztki kurnika zostały rozebrane, a to co było pod grzędami :) wymieszne z ziemią i tak sobie przeleżało prawie dwa lata.

Nie byłem w stanie wyciągnąć taczek, bo przywalone zostały różnymi rzeczami by ich nie ukradli. Wziąłem więc dwa wiaderka, łopatę i dalej nosić ziemię. Nosiłem, nosiłem, nosiłem. Z pryzmy ubywało, ale tam gdzie sypałem było jakby mniej. Podejrzewałem nawet, że ktoś, gdy zajęty jestem napełnianiem wiaderek podkrada, ale nie. Odległość od pryzmy była niewielka, jakieś 15 m. Wiadra były całe, po drodze nic nie rozsypałem. Cuda panie, cuda.

Przeniosłem tak około 200 wiader. . Zagrabiłem, podlałem i posiałem trawkę ydeptując nowopowstały trawnik włanymi nogami. Cudo. Kilka metrów działki bez chwastów, a i trawka będzie. Ręce po tej pracy wyciągnęły się do kostek. Grzbiet czułem. Siadłem na tarasie sam jeden przy dużym stole własnej roboty (2 m x 1,3 m z desek podłogowych) i popijając zimne piwo delektowałem się jego smakiem podziwiając jednocześnie efekty mojej całodziennej pracy.

CDN

Bezrobotny wprawdzie jestem dalej, ale z realną szansą na ciekawą pracę w najbliższych dniach, więc i chęć do pisania wróciła.

Bycie bezrobotnym, ma nie tylko wady - brak dopływu gotówki ale i zalety. Oczywiście sytuacja bezrobocia stresuje, choć nie wszystkich, ale pozwala na zajęcie się sprawami na które normalnie jest czas tylko w weekendy i urlopy. W ramach walki z własnym stresem pojechałem więc do komturii wykonać pewne prace na które nie miałem dotychczas czasu. Przez okres kilku lat których jeszcze nie opisałem w komturii zmieniło się wiele. Opiszę. Dziś chciałbym podzielić się wrażeniami z ostatniego pobytu.Przyjemnymi.

Pierwszy raz byłem tam tak długo sam jak palec. Bez internetu i komputera, bez telewizora. Tylko małe radio i Trójka na okrągło. Byłem sam, ale nie osamotniony, Z tarasu w czasie przerw na posiłki mogłem obserwować przyrodę. Rozwijające się liście i kwiaty na kasztanowcu, kwitnącą jabłonkę. Uwijające się w powietrzu ptaki. Kilkanascie razy podchodziły na odległość kilkunastu metrów sarny, przekicał zając, na teren zapędził się, chyba w poszukiwaniu myszy rudy lis. Pod niedalekim lasem rozwijał się żółty dywan kwitnących mleczy. Pierwsze dni pobytu, korzystając z ładnej, słonecznej pogody poświęciłem na prace porządkowe.

Ogrodu jeszcze nie mam, to znaczy mam, ale... no... najdorodniejsze są w nim wysokie na dwa metry chwasty. Zebrałem suche, szpecące badyle i w bezpiecznej odległości od domu zrobiłem ognisko. Płomienie były wysokie na kilka metrów, ale trwało to tylko kilka minut.

CDN

Dyplom dostałem i przestałem pisać. Wybaczcie proszę, ale mam chwilowe, nienajmilsze zawirowania pracowe, to znaczy zostałem bezrobotnym. Wrócę do pisania dziennika niedługo. Obiecuję.

A na świeta życzę wszystkim wszystkiego najlepszego, pogody ducha, smacznego jajka, mokrego dyngusa, spełnienia marzeń i szybkiego zamieszkania we własnym domu z urządzonym ogrodem.

Widział ktoś spienionego faceta, który nie może zmontować betoniarki przez głupote pracowników hipermarketu? sądzę, że nie. Spieniłem się obficie jak "Radion" (to taki dawny proszek do prania). Niestety było zbyt późno na telefoniczne obsobaczenie hipermarketu. Wprawdzie do rana mi przeszło, ale jak połączyłem się z Bardzo Ważnym Osobnikiem Z hipermarketu nie wytrzymałem i wylałem na niego moje żale i pretensje. Efekt - następnego dnia po południu na odludzie gdzie jest moja "komturia" zajechał kurier od producenta. Przywiózł silnik. Tym razem pasujący do betoniarki. Sorry MIESZALNIKA.

A mieszalnik, mieszał i mieszał. Prosty w budowie jak budowa cepa. by nie powiedzieć prymitywny, służy do dziś bezawaryjnie.

I na tym kończy się ta historia.

A do czego służył mieszalnik?

Będzie w następnych odcinkach.

Ogłaszam konkurs na zakończenie perypetii z betoniarką.

Jak zakończyła się ta historia

Propozycje proszę wpisywać w komentarzach.

Wróciłem na Mazury. dwa dni jednak zostały zmarnowane bezpowrotnie. Szybko, razem z synem montowaliśmy wieczorem betoniarkę, znów się pomyliłem, mieszalnik by od rana zacząć mieszać. Już wszystko było gotowe, tylko przykręcić silnik...

Silnik był inny, mieszalnik też.

Tym razem miałem mieszalnik od tamtego silnika, a silnik od mieszalnika który odwiozłem do Warszawy.

Złapałem za komórkę i zadzwoniłem do hipermarketu. Niestety osoba która mogła zdecydować o ewentualnym przyjęciu reklamacji była nieobecna. "Proszę zadzwonić jutro rano."

Rano. Człowiek na urlopie, cóż że remont, spać snem sprawiedliwego mogę. Sumienie mnie nie gryzie. Wstałem rano i dzwonię. Tłumaczę co się stało. Odpowiedź jest błyskawiczna. "Przepraszamy. Proszę dostarczyć mieszalnik i silnik wymienimy na właściwy." Dostarczyć! 260 km w jedną stronę? Kto zapłaci za DOSTARCZENIE? Chwila ciszy w suchawce. "Spytam kierownika" Po kilku minutach ciszy pada propozycja ugody. Ile chcę za dowiezienie? 260 + 260 = 520 km x stawka za km wychodzi około 400 zł. Znów konsultacja z kierownikiem. "A czy może być w talonach naszego hipermarketu?" Może. Mam już dosyć tej przerywanej rozmowy. W końcu coś za te talony kupię.

Rozmontowujemy z synem mieszalnik, to chyba zemsta losu, że połaszczyłem się na mieszalnik, a nie kupiłem betoniarki z VATem 22%.

Pakuję pudła do samochodu i w drogę.

Przyznać muszę, że załatwiono mnie super. Nawet wysłano umyślnego na parking by pomógł wyładować mieszalnik i załadować nowy, sprawdzony, z silnikiem jak należy. talony na 400 zł wręczono mi i usłyszałem magiczne słowo "przepraszamy". Pełna kultura.

Z talonami w ręku, 400 zł, można zaszaleć. Postanowiłem nabyć piłę łańcuchową i to taką lepszej marki. Akurat była promocja. Nie załeżało mi na spalinowej, do lasu kraść drewna nie zamierzałem, tylko na pocięciu drewna do kominka i ewentualnie przycięcia czegoś.

Wybrałem. Dopłaciłem dwadzieścia kilka zł gotówką i piła obok nowego mieszalnika znalazła się w samochodzie.

Ciąg dalszy o mieszalniku... nastąpi.

Mieszalnika ciąg dalszy.

Zakup maszyny wprawił mnie w doskonały humor. Jest maszyna, jest majster, od jutra od rana prace dostaną przyspieszenia.

Mieszalnik zapakowany był w wielkie kartonowe pudło. Wyciągnąłem je z pomocą syna z samochodu, udzieliłem instrukcji co i jak ma skręcać i oddałem się słodkiemu "nicnierobieniu". Było upalne popołudnie, piwo przyniesione z piwnicy zimne. "Chwilo trwaj wiecznie"

Z miłych rozmyślań jakie to życie jest piękne wyrwał mnie głos syna, że skończył skręcać mieszalnik. Pozostało przykręcenie silnika i będzie gotowe. Obejrzałem jego samodzielną pracę okiem fachowca i naprawdę nie miałem się do czego przyczepić. Moje geny. Wyjeliśmy z drugiego kartonu silnik i... No cóż musiałem się poddać. Wykształcenie mam techniczne, 5 lat pracy w service skomplikowanych maszyn zachodniej firmy, a głupiego silnika do mieszalnika nie potrafiłem zamontować. Doszedłem po kilku próbach do wniosku, że sprzedano mi albo silnik od innej maszyny, albo maszynę od innego silnika.

Ciąg dalszy przygód z betoniarką nastąpi.

Co jest potrzebne do zrobienia betonu na budowie?

Cement - do kupienia w pobliskiej hurtowni

Piasek - kopalnia piasku w sąsiedniej wsi, dowożą

Woda - JEST

Potzebna jest jeszcze maszyna która to wymiesza. BETONIARKA. Niektórzy to nawet pamietnik w betoniarce znaleźli. Ja znalazłem betoniarkę. Nie, nie na Mazurach, ale w jednym s hipermarketów budowlanych. VAT 22%. Obok stała IDENTYCZNA z punktu widzenia technicznego maszyna i była sporo tańsza. Nazywała się MIESZALNIK PASZ. Zrobiłem rachunek sumienia - jestem rolnik całą gębą - hektar z okładem. Zwierzęta domowe mam. Wprawdzie tylko psa i kota, ale im też przecież mogę mieszać. A różnica w cenie? VAT!!! na maszyny rolnicze!!!!

Z czystym sumieniem postanowiłem nabyć drogą kupna mieszalni. Problemów nie było. Nikt mnie nie pytał, czy jestem rolnik i co bedę w nim mieszał. Uczynny pracownik hipermarketu ściąnął wielkie pudło z regału, sprawdził zawartość. Mieszalnik podobnie jak i betoniarka były sprzedawane w zestawach do samodzielnego montażu. Wyjaśniam, ten hipermarket to nie IKEA. Z sąsiedniego regału dołożył pudełko z silnikiem elektrycznym. Kasa i ładowanie do samochodu. Jak to dobrze mieć kobiaka. Betoniarka, przepraszam mieszalnik się zmiescił bez większego problemu i w drogę na Mazury. Kręcić zaprawy. A w planach tego kręcenia było sporo.

Ciąg dalszy zakupu mieszalnika - nastąpi

Obie łazienki miały stanąć w pomieszczeniu dawnej kuchni. To znaczy jeszcze wcześniej był tam chyba jakiś składzik, a jako kuchnię zaczęto to pomieszczenie użytkować już po wojnie. Po pierwsze należało rozebrać rozpadający się trzon kuchenny, zbić resztę tynków i przedzielić pomieszczenie ścianką działową. Przy rozbiórce kuchni znaleźliśmy skarb!

Pod metalową płytą kuchenną w której brakowało fajerek, ukryty w rozsypującej się glinie był element pługa! Nie jeden, dwa. Takie ostrze wielkości męskiej dłoni wykute przez wiejskiego kowala. Powieszone na drucie i uderzone młotkiem wydaje czysty dźwięk. Będzie służyć za gong wzywający na obiad.

Nie był to jedyny znaleziony w tym pomieszczeniu skarb. Przy usuwaniu tynku, obok drzwi, odsłoniła się niewielka wneka w ścianie. Miała kształt sześcianu o boku ok. 15 cm. Początkowo wnętrze było niewidoczne bo zasłonięte było połówką cegły.

Za cegłą znaleźliśmy...

Ciąg dalszy nastąpi

I wtedy poznaliśmy sąsiada - Zdzicha. Był to prawdziwy murarz którego życie rzuciło wraz z całą rodziną do niewielkiej mazurskiej wioski. Dogadaliśmy sie szybko. Wylewka pod podłogi, tynki, terakota itd.

Załatwiłem materiały, ustaliliśmy zakres pierwszych robót i pojechałem do Warszawy. Gdy wróciłem po tygodniu to co było zaplanowane do wykonania było zrobione. Wnętrze chałupy zaczęło przypominać to, co było zaplanowane.

Na pierwszy ogień poszło wykonanie łazienki. Każdy potrzebuje od czasu do czasu iść tam gdzie nawet "król piechotą chodzi", umyć ręce pod kranem z cieplą wodą, a wieczorem stanąć pod prysznicem. Trzeba było kupić odpowiednie rurki, kolanka, trójniki, podgrzewacz wody - elektryczny oczywiście, krany itd. Umywalka była "socjalistyczna" wymontowana kilka lat wcześniej z naszego mieszkania. Trochę chropowata, armatura z czasów późnego socjalizmu, ale była! sposób wykonania wylewki w łażience, zwłaszcza w miejscu gdzie miał być prysznic dokładnie omówiłem z majstrem. Prysznic miał byc bez kabiny i brodzika, tylko odpływ w podłodze. Musiały byc wykonane spadki by woda jaknajkrótrzą drogą trawiała do kanalizacji i nie rozpływał asię po całej, niewielkiej łazience. To miała byc łazienka taka "na szybko". Wykonanie drugiej, z wanną, planowaliśmy na później.