Koniec narzekania. Pozytywów trzeba szukać.

Badania urologiczne po 2 miesiącach od wypadku wypadły pomyślnie, inwestor powoli staje na nogi (na razie na jedną nogę i wspierając się na dwóch laseczkach). Od jutra niestety znowu szpital, ale w każdym razie jest lepiej i to pozwala trochę bardziej optymistycznie patrzeć w przyszłość, również budowlaną.

Zdecydowaliśmy, że budowę doprowadzamy do stanu „minimum do zamieszkania” z zaliczki za mieszkanie. Nie takie były plany, ale trudno, jak trzeba, to trzeba.

Podczytuję cudze dzienniki, żeby ustalić, jak bardzo minimalne może być minimum. Wyszło mi tyle:

- Skończyć i uruchomić instalację grzewczą

- Zrobić wylewki na podłogówce

- Zabudować płytami gipsowo-kartonowymi poddasze

- Zamontować schody na poddasze

- Zamontować kontakty i gniazdka, jakieś lampy

- Zrobić dolną łazienkę na tyle, żeby można było się myć i prać

- Pomalować ściany (gładzie brudzą niemiłosiernie)

- Wstawić przynajmniej 1 drzwi wewnętrzne – między mieszkaniem a garażem

- Zrobić podjazd do garażu, żeby można było wjechać samochodem

- Przewieźć nasze stare graty.

To chyba wszystko.

Liczę na to, że nasze dziewczyny, zaprawione w bojach harcerki, dobrze zniosą spartańskie warunki.

Ktoś tu pisał na forum, że jak żona jest „fruziowata”, to on nie radzi wprowadzać się do niewykończonego domu. Chyba nie jestem fruziowata...