Ciekawa jestem ile, jest takich Pań jak ja

Co bal swój zakończyły nie doczekując dnia

Ja wcale nie myślałam szykując się na bal

Że wrócę zapłakana i w sukni z samych ran.

Pamiętam, że wraz ze mną na bal wybrała się

Nadzieja, co podszewką sukienki była mej

Z radości były tkane ramiączka oraz szal

A wierność i szacunek wzmacniały tali stan

I były na tej sukni koronki z moich snów

A wokół tych koronek oczekiwania ciut

Bo ja wierzyłam w tego, co na ten bal mnie wiódł

I miał być mym partnerem do końca balu już.

Na stopy swe włożyłam, buciki niczym mgła

I w pantofelku jednym ukryłam smutek dnia

A drugi pantofelek był wiarą moją w to

Że smutek dnia nie wpłynie na nocy miły tok.

I pełna zaufania w majowy, piękny dzień

Wspierałam się o Pana, co w życie powiódł mnie

I szal był niepotrzebny, bo radość on mi dał

I wszystko było piękne, tak zaczął się ten bal.

.....................................................................

A potem było trudniej, buciki szwankowały

I suknia pogubiła naszywki z mojej wiary

Nadzieja się popruła, pamiętam jak przez mgłę

Że bardzo się zmęczyłam i pogubiłam się.

A ten, któremu dałam z miłością życie swe

Udawał wciąż innego i często mamił mnie

Oderwał od mej sukni szacunku pełną garść

I czujność moją uśpił, bleblając ble,ble,bla.

[ATTACH=CONFIG]11827[/ATTACH]

I zaraz potem przestał ramieniem wspierać mnie

Zadyszkę swą ukrywał i ukrył też swój wiek

I dla mnie bal się kończył, zostałam sama tam

A partner mój już tańczył z tą inną – rach, ciach ram.an

dobrze że ten maj już się kończy.