Nareszcie nasz domek nabrał pierwszych kształtów. Panowie zaszalowali fundamenty i przyjechała wielgachna grucha, by je zalać.

Nasi święci budowlańcy sugerowali nam, by w betonie zatopić obrazek Matki Boskiej na szczęście. Ciekawa jestem tylko, jak ich religijne poglądy mają się do kręcenia, kombinowania i mataczenia, które namiętnie wobec nas uprawiają.

Koniec końców fundament wyglądał jak basen wypełniony siwą wodą.

W miarę jak prace dobiegały ku mecie, Supermąż nagabywany był przez robotników.

- Ale ładnie wygłaskany fundament!

- Uch, ale to była ciężka robota!

- I mojkę postawiliśmy.

- Flaszka się należy! – przeszli do konkretów.

Nieobeznani z budowlanymi rytuałami, zdobyliśmy informacje nowe, a ciekawe. Znów w trosce o nasze szczęście panowie podjęli energiczne działania. Wyrwali z pobliskich chaszczy uschnięte drzewo. Wbili je pracowicie w ziemię. I poprzywieszali na gałęziach śmieci sortu różnego: zużyte rękawice, kawałki styropianu, pustą butelkę po coca–coli. Oznajmili, iż to cudactwo nazywa się mojką i jakby nie było, flacha się za nią należy. Cóż było robić? Poszliśmy do sklepu i zakupiliśmy pożądane wiktuały. Wręczyliśmy je rozochoconym budowlańcom i wróciliśmy do domu.

Na drugi dzień się okazało, że impreza była na tyle huczna, że panowie pozostawili otwartą na oścież skrzynkę z prądem, a kluczyki do niej i do szopy porzucili beztrosko w trawie. Na zdrowie! Za szczęście inwestora!