Będąc ostatnio na budowie wszedłem z młodszą córką na rękach na poddasze. Jakże się zdziwiłem kiedy obok mnie pojawił się dość pokaźnych rozmiarów pies. Szczęśliwie nie szczerzył kłów tylko machał przyjaźnie ogonem i lizał rękę. Na początku czułem się raczej nie pewnie, ale potem okazało się, że to poczciwa psina. Próby zgonienia go na dół nie dawały rezultatów. Wabienie kanapką z szynką również. Wyglądało na to, że pies ma jakąś nieśmiałość do schodów. No to zniosłem go na rękach, choć bałem się czy nie zareaguje agresywnie na tą bliskość Szczęśliwie się udało. Niestety uwolniony pies w euforii zżarł sernik i szarlotkę, która leżała na stole. Nie sposób było go odgonić, musiał być nieźle wygłodzony. Ale ja się wnerwiłem Uwielbiam ciasto mojej teściowej!!!

Po dwóch dniach przyjechaliśmy znowu. Okazało się, że pies siedzi na poddaszu. Zobaczyłem jego pysk między ścianką kolankową a dachem. Widać lubi poddasza. Znowu musiałem go znosić. Tym razem przezornie nie przywieźliśmy ciasta Ale żona i córki nie wyszły z samochodu. Nie lubią zbyt natrętnych psów, a temu wyraźnie brakuje towarzystwa do zabawy.

Po opowiedzeniu historii w pracy czuję na sobie presję społeczną. Mam niby się psem zaopiekować, a ja przecież nawet nie wiem czy on pański czy bez. A dodam, że nie chcę mieć psa, nawet jak się przeprowadzimy, zabijałby mnie tą swoją psią miłością i oddaniem.

Po kolejnej wizycie na budowie, kiedy już na miejscu zamieszkali murarze, stwierdzam, że pies musiał się gdzieś wynieść, może znalazł dom...