no, najgorzej to usiąść i myśleć.

wymyślać.

przemyśliwać.

analizować...

bo tak - jakby policzyć, ile już zostało zrobione, zsumować ile czasu to zajęło, porównać z tym czasem, który do przeprowadzki nam został, to jakoś groźnie się robi.

nie chciałabym być złym prorokiem, ale wizja ogniska na środku pokoju i sikania do wiadra robi się dziwnie wyraźna.

mąż-wąż znów dzwonił (w sumie to miłe być żoną na telefon, prawda?) - tym razem lekko zrezygnowany. jakoś mu nie idzie: podjął się wykopania rowka o głębokości 60 cm, długości (bagatela!) 80 metrów. spodziewał się, że pójdzie szybciej. a nie idzie.

starszy potomek (lat 9 z niewielkim hakiem), wraz z babcią robią za nadzór inwestycyjny. babcia wygląda mało profesjonalnie, choć niewątpliwie uroczo. młody - to co innego: pomarańczowy kask (leroy, przecena, 10,99 zł - dziwne, niebieskich nie przecenili. tylko białe, żółte, pomarańczowe, czerwone i zielone. dlaczego?) budzi respekt. a co.