Kod Leonarda da Vinci – cz.1

Styczeń 2003, znowu zima, nie tylko w przyrodzie

Stan: od euforii do zwątpienia, prawie anoreksja, łysienie (u Misiaczka), jednostek alkoholu lepiej nie liczyć

Plan miejscowy się zmienia. Zmienia się. I zmienia. I zmienia. I…. nadal się zmienia. Czy aby zdąży w tym stuleciu? Na to pytanie urbanista udziela nam odpowiedzi równie odgadnionej jak uśmiech Mony Lizy.

Nagle okazuje się też, że z pozoru prosty i przyjazny świat opanowany jest przez mroczne organizacje posługujące się niezrozumiałym dla ogółu szyfrem, swoistym kodem, którego celem jest zdezorientowanie osobnika niewtajemniczonego. Zaprawdę Leonardo i sekrety jego malarstwa to mały pikuś wobec tych potężnych instytucji.

Weźmy Bractwo Pioruna, które wznosi przydrożne kapliczki opatrzone znakiem Zeusa Gromowładnego – żeby do niego przystąpić trzeba zrozumieć symbolikę Doniosłego Certyfikatu zwanego ‘umową przyłączeniową’. A w nim podjerzane kWh, C11, Z-3a itp. Zatem zamieniam się w agentkę Jones i deszyfruję, dekoduję, rozpracowuję, łamię oraz odcyfrowuję. Na koniec owi masoni łaskawie pozwolą zasilić swe szeregi za „drobnym” wziątkiem. Potem jeszcze okres inicjacji ćwiczący cierpliwość adepta i jest a właściwie będzie: piękna, biała skrzyneczka z piorunkiem! Niespodzianka gratis: docelowa stanie hoooohooohooo albo za jeszcze dłużej, tymczasowa zaś na poletku Sąsiada, sto metrów od nas.

Jedziemy kupić stosowny kabelek.