no więc słuchajcie, było tak:

wielka jajóba na leśnych grzybach!! grzybki przytachała Mader, zdobyte nieco nieklimatycznie, bo na targu kupione, ale za to w ataku miłości macierzyńskiej. [oj,oj, gna to życie, znów nie starczyło czasu na grzybiarskie peregrynacje...]

i znowu wąchamy, jakieś wąchactwo nas opanowało. siedzimy nad talerzem całą rodzinką i wąchamy grzybek po grzybku, cieszymy się sosnowymi igłami podróżującymi grzybostopem na maślaku...

a potem szlus, do lodówy, do jutra.

znajomki przybywają wieczorem, w błocie, w deszczu, brzęcząc plecakami, chrzęszcząc lwówkiem o lwówka.

biegnę po grzybki, reklamując, że halucynogenne, co wzbudza pewne poruszenie, powąchajcie, jak pięknie pachną, a one.... nie pachną! a jeśli by tak na upartego cuś wywąchać, to tylko zapach lodówki smętny i nic poza tym. ups. szkoda.

trzeba je wyszorować, obieramy je z liści, z tych igieł, ze mchu, pod ciepłą wodą pojawia się ostatnie mgnienie zapachu i to by było na tyle. do gara. pół godziny, przekręcamy gadanie M., że ona gotuje grzybki co do minuty i do miękkości, tak sobie bredzimy i odcedzamy na sitko... głuchobrązowe, ślimaczące się strzępy gąbki, bez polotu i wdzięku. no i się zaczyna.

M. się wwąchuje - ej, one w ogóle grzybami nie pachną! ile one w tej lodówie leżały??!

- no od wczoraj...

- a kiedy zrywane??!

- eee, no cholera wie, z targu...

- kurde, może one miesiąc mają. zatrujemy się i umrzemy, jak nic, ja wam to mówię!

- jakby miesiąc miały, to by nie były takie śliczniutkie!

- poza tym dopiero niedawno znów się grzyby w lesie pojawiły, muszą być nówki.

- a może ktoś je zamroził i dwa lata trzymał i dopiero teraz odmroził i na targ..??

- to by odmroził wtedy, jak w lesie nie było!

- A MOŻE ON GŁUPI BYŁ????!!!

taaa, ten argument nas powalił pod stół

troszkę jeszcze sobie pomarzyliśmy nt. jak to polegniemy w agonii i boleściach i nie będzie nikogo, kto by mógł wezwac pogotowie, po czym usmażyliśmy, zeżarliśmy i ...

macie pozdrowienia od Św. Piotra