W ostatni weekend się przeprowadzaliśmy. W sumie jedna cieżarówka wystarczyła.

Od soboty mieszkamy w domu. Aż się trudno przyzwyczaić Jakoś tak patrzymy po sobie czy ktoś zaraz nie przyjdzie i nas stąd nie wygoni. Ja myślę, że to taki szok poprzeprowadzkowy. Trudno się otrząsnąć.

Ale mieszka się zupełnie inaczej niż w mieszkaniu. Na pewno parterówka wymaga wieeele chodzenia Z kuchni do pokoju to już nielada wyprawa. A tak z 20 razy w ciągu wieczora to faktycznie - zgubić kalorie można jak najbardziej.

Na razie nie mamy internetu (plus - oczy odpoczną od ekranu). Nie mamy telewizora - ale celowo Nie wzięliśmy z mieszkania. Do łask wróciło radio i czytanie książek w łóżku...Jakoś tak aż dziwnie

Ewa postawiła sobie punkt honoru "przeprowadzić nas" w weekend. Wszystko praktycznie zorganizowała ona, za co jestem stokrotnie wdzięczny. Kartonów mieliśmy mnóstwo, ale teraz praktycznie wszystko jest już na półeczkach.

Najbardziej cieszy się nasz synek. Zaakceptował wszystko od razu, bez żadnego zdziwienia. Zasypia sam w swoim pokoju i aż trudno go dobudzić. My mamy czasem problemy - wiadomo nowe miejsce, trudno się przyzwyczaić, zwłaszcza do ciszy (albo jazgotu ptaków o świcie). No chyba, że padamy ze zmęczenia

W środku pozostało nam kilka kosmetycznych rzeczy do wykończenia. Dziś mam nadzieję zjadą meble łazienkowe i podłączymy normalnie umywalki.

Kocioł gazowy nam nie działa (na szczęście zasobnik ma grzałkę, więc nam to chwilowo wisi), gdyż zabrakło małej kostki do jakiegoś czujnika.

Na zewnątrz też brakuje kilku szczegółów, ale myślę, że damy radę.

Aż nie chce mi się wierzyć momentami, że razem wybudowaliśmy dom. Czy to są objawy szoku?