Rok 2003

styczeń

O naiwności, żeby wierzyć w cuda, że zima się nas nie ima? jak pomyślę z perspektywy to, śmiać mi się tylko chce

patrząc po datach faktur budowaliśmy do końca stycznia. Ściany zewn. i kominy prawie wyciągnięte i.... klops

zima, złośliwa zima, trzymała do połowy marca, nie chciała odejść, a my tak chcieliśmy budować buuuuuuuu

czy już mówiłam, że nienawidzę zim?!

luty

przecież napisałam wyżej, że zima (sroga zima)

marzec (druga połowa)

No wreszcie, mrozy i śniegi precz, kontynuujemy budowę.

- co to za otwór? -pytam

- wyjście do ogrodu - mówi majster

- to jest wyjście?, przecież to, wygląda jak mały balkon z którego nie

widać ogrodu!

- tak jest w projekcie - mówi majster

- ale ja tak nie chcę, rozwalić te wszystkie murki, ma być piękniste duże

wyjście na ogród, a nie ściana będzie mi wszystko zasłaniała

I tak rozpoczął się proces kolejnego modelowania naszego domku.

kwiecień

- projekt, głównie wewnątrz, przeprojektowany i uzgodniony ze

starostwem przez architekta. ale tak podoba mi się bardziej

- budujemy ścianki wewnętrzne, już prawie wszystkie stoją, jak zwykle

piękniste, wchodzę do mojego domku i....

jejku czuję się jak w klatce, skąd tu tyle wąskich korytarzy, czy to chałupa czy jakiś labirynt, istna klaustrofobia.

Tel. do archit., kierownika, rozmowa z mężem i decyzja: wywalamy wszystkie ściany ze strefy dziennej, chcę dom otwarty. Majster miałczał, że tyle się materiału namarnowało, ale może i wykorzysta się potem.

nie wykorzystało się, majster wszystko posprzątał! dokumentnie, ani jednego nadgryzionego pustaka nie zostawił. Ciekawe co z tym zrobił?

po nowemu jest naprawdę zdecydowanie lepiej, nie żałuję decyzji