Wybór projektu domu nie był łatwą sprawą.

Na względzie mieliśmy przede wszystkim kwestie finansowe (w tym perspektywę kredytu), stąd założyliśmy od razu, że dom musi być w miarę prosty i bez garażu w bryle budynku. Jednakże najistotniejszą kwestią pozostawała jego wielkość - pod względem planowanej ilości mieszkańców. Na dobrą sprawę jako bezdzietne małżeństwo zadowolilibyśmy się dwoma pokojami (salon i sypialnia). Niemniej zaliczając się do tzw. "rodzin rozwojowych" mających w planach 2-3 (??) potomstwa docelowo chcielibyśmy, aby każde z dzieci miało swój pokój.

Stąd zaczęliśmy przeglądać projekty zaplanowane pod zwiększającą się liczbę mieszkańców, z możliwością "rozciągnięcia" istniejącej powierzchni dla potrzeb rodziny w danej chwili. Największy wybór stanowiły domy z poddaszem do późniejszej adaptacji na cele mieszkalne. Wnikliwa analiza tego typu rozwiązania pokazała, że tak naprawdę nie dają one dużych oszczędności na początkowym etapie budowy. Trzeba wykonać całe fundamenty, ściany parteru, strop nad parterem, dach, dociągnąć na poddasze instalacje. Dalej doszliśmy do wniosku, że warto było zrobić od razu też tynki i wylewki na poddaszu aby uniknąć mokrych prac w przyszłości. Podsumowując - uniknęlibyśmy tylko (lub "aż") wykończeniówki, ewentualnie kupna okien dachowych i schodów - czyli tak naprawdę zdecydowaną większość kosztów trzeba by ponieść na początku. Dodatkowo zniechęcał mnie fakt, że tego typu projekty przewidywały na poddaszach jedynie okna dachowe...

Zaczęliśmy zatem szukać projektów które zamiast rozbudowywać się w górę - rozbudowywują się na boki. Okazuje się, że takich właściwie nie ma. Znalazłam gdzieś w sieci jakiś jeden, który był tak koszmarny, że od razu go przekreśliłam - przypominał jakieś czworaki z doklejoną kostką a'la lata 80-te - zgroza.

W związku z powyższym skłanialiśmy się coraz bardziej ku projektowi indywidualnemu...