Nowe wieści z frontu uzbrojenia.

Ostatni raz pisałam na ten temat w nastroju całkowitego zwątpienia, a tu okazuje się, że niesłusznie, niesłusznie! Wprawdzie korespondecja pomiedzy wszystkimi zainteresowanymi stronami zajęła prawie pół roku i można ją już liczyć na kilogramy, a nie na sztuki, ale sukces jest coraz bliżej! W ciągu miesiąca powinniśmny dostać pozwolenie na budowę i gazociągu, i kanalizacji.

Kanalizację musimy położyć własnym, niemałym zresztą, kosztem. Zbiórka trwa, oby nikt się nie wyłamał.

Natomiast sprawa gazu jeszcze się waży, ale coraz bliżej do szczęśliwego zakończenia.

Gazownia zadeklarowała chęć wybudowania gazociągu własnym sumptem (po scedowaniu na nią przez nasz komitet pozwolenia budowę), pod warunkiem wszakże, że 28 inwestorów podpisze umowy odbioru gazu. Tymczasem ilość domów na naszym osiedlu, stojących już na ziemi, a nie tylko w marzeniach swoich właścicieli, nie przekracza połowy tej liczby. Mieliśmy więc poważne obawy, czy się uda zebrać tylu chętnych, bo podpisanie cyrografu z gazownią zobowiązuje do rozpoczęcia odbioru gazu w ciągu dwóch lat. Ale okazało się, że optymistów nie brakuje - jeszcze tylko kilka deklaracji i będzie komplet.

Realizacja obu inwestycji planowana jest na wrzesień. I wtedy szambo, do widzenia! Zbiorniku na propan, żegnaj! Oby się udało...

Sąsiedzi, którzy już mieszkają, chcieli się zameldować.

Uliczka nie miała do tej pory nazwy i trzeba było wystąpić z wnioskiem o jej nadanie. Wystąpiliśmy. A gmina na to, że prywatnym drogom nazw się nie nadaje, albo oddamy drogę gminie na własność, albo będziemy mieć uliczkę bez nazwy i adresy przy równoległej ulicy gminnej. Co za głupota! Czy naprawdę są takie przepisy, ktoś może wie?

My akurat nie mamy nic przeciwko przekazaniu drogi gminie (niech ją utrzymuje), ale sąsiedzi nie chcą. I będziemy chyba musieli tłumaczyć wszystkim, począwszy od listonosza a skończywszy na znajomych, że wprawdzie adres przy takiej ulicy, ale dom przy całkiem innej...