Rozmowy ciągle się toczą, bo jakoś tego entuzjazmu u mojego M nie widzę. No i wyszło na jaw, ze on bardzo sie boi budowania domu. Naczytał sie Muratora i doszedł do wniosku, ze jest to zadanie trudne, niebezpieczne, pociągające za sobą koszty i wymagające niewyobrażalnej ilości sił i czasu.

Nie wiem, czego on sie spodziewa po budowaniu domu, ale przecież nie musi robić każdej cegły sam! A wygląda no to, ze jak każdej sam nie zrobi, to zawsze bedzie uważał, że są to złe cegły.

Natchnęłam więc mojego spietranego męża wizją uroczego grila wieczorem, przy gwiazdach, i dziećmi bawiącymi się na trawniku i trochę mu przeszło...

Najważniejsze to nie tracić ducha!