Wkręty oczywiście odebrałem następnego dnia. Ekipa miała się stawić... za kilka dni.

Zdzichu zaczął prace przy pomieszczeniu w którym poprzedni gospodarze parowali ziemniaki dla świn. Zaczeliśmy od... wynoszenia tego wszystkiego czym to pomieszczenie było zawalone. A czego tam nie było. Butelki wszyelkiej masci, potłuczone kafle, trochę złomu w postaci pogiętych gwoździ, popękanych fajerek, kołków różnej wielkości, worków po nawozach itp. Na podwórku zaczęła się piętrzyć spora górka tych różności. Postanowiłem zrobić generalne sprzątanie obejścia. Chlewik. Tak prawdę powiedziawszy to trochę wolnego miejsca tam było. Z prawej strony od wejścia zrobiłem sobie nawet mały kącik na trzymanie łopat, grabi i innych narzędzi. Za to z lewej strony była istna stajnia Augiasza. Wywalamy wszystko. Góra na podwórku powiększała się z każdą minutą osiągając na koniec imponujące rozmiary. Coś z tym należało zrobić. Udałem się do sąsiada, tego który przywoził moją żonę ze szpitala o pomoc. Oczywiście nie po jego wypieszczony samochód. Sąsiad dysponował również traktorem i przyczepą. Należało to całe badziewie przetransportować na wysypisko gminne. Żeby wywieźć te wszystkie skarby trzeba było zrobić trzy kursy. Pomieszczenie chlewika po opróżnieniu okazało się całkiem spore. Zaświtała mi w głowie myśl, by urządzić tam sobie warsztacik do majsterkowania. Wolałem jednak nie dzielić się tą myślą z komturową. Bo może ona wpadnie na inny pomysł i sama zagospodaruje odzyskaną przestrzeń?

A co zamierzaliśmy zrobić w pomieszczeniu po parowniku kartofli? Pomieszczenie to było kiedyś gorące. Naturalną rzeczą było wybudowanie w nim sauny.

Możecie pomyśleć, że zwariowaliśmy. Tyle innych rzeczy do zrobienia. Podstawowych. Tak, wiedzieliśmy, że mimo najlepszych chęci kredytu nie starczy na zrobienie całego remontu do końca. Sauna była naszym marzeniem od wielu lat. Trochę luksusu na który może nas nie stać, ale marzenia czasami trzeba spełniać. Dla lepszego samopoczucia.