Skoro powiedziało się "A" to trzeba powiedzieć "B" i całą resztę abecadła. Widać winorośl jest w stanie rosnąć nawet w klimacie mazurskim. Na ten rok zaplanowałem założenie większej winnicy. Od kuzynki dostałem około 100 sadzonek. Z Warszawy przytargałem "glebogryzałkę" i zacząłem hi, hi "uprawiać ziemię".

Ta gleba chyba nigdy pługa nie widziała. Gliniasta, kamienista, twarda ja skała. Glebogryzarka zamiast ją gryźć, toczyła się po powierzchni. Dobrze, że w chwili wyrwania rączki rozlączało się sprzęgło i maszyna zatrzymywała się sama. Jeden przejazd, a własciwie pogoń za uciekającą maszyną, drugi, trzeci. Pomału udało się okiełznać niesforne "ustrojstwo". Po 20 przejazdach zagonek przed domem był gotowy. Udało się wsadzić kilka winorośli.

Uznałem, że nabrałem odpowiedniej wprawy w posługiwaniu się maszyną, wystawiłem sobie prawo jazdy na "glebogryzałkę" i pojechałem, pchając te motorowe taczki na miejsce gdzie miała powstać prawdziwa winnica. To miejsce to nachylony w kierunku południowym niewielki stok. Uruchomiłem maszynę i tak jak poprzednio zaczęła się walka. Kto silniejszy. Najfajniej musiało wyglądać zawracanie. Maszyna nie ma wstecznego biegu i by przejechać pole ponownie trzeba zawrócić. Podskakiwała maszyna, podskakiwałem ja. Nie wiem kto wyżej. Kilka tygodni wcześniej prosiłem kilku miejscowych o pomoc w zaoraniu ugoru. Oczywiście odpłatnie, ale chęci nie było. Kiedy tak "spacerowałem" w podskokach z maszyną drogą przejeżdżał samochód. Kierowca zahamował. Nieszkaniec wsi. Podszedł, popatrzył z politowaniem na warszawiaka biegnącego za upartą glebogryzałką i bez zbędnych słów obiecał zaoranie poletka komtura. Po godzinie od strony wsi ukazał się potężny traktor z doczepionym pługiem. Żelastwo wlazło w twardą glebę na jakieś pół metra jednocześnie odwracając ziemię na drugą stronę. W pól godziny zaorane zostało kilkaset metrów zbocza. Najwięcej czasu zajęło zawracanie potężnej maszyny na niewielkim skrawku pola.