13 stycznia 2005

Taras zadaszony.

Jadę na działkę, żeby zobaczyć końcowy efekt zadaszenia tarasu. Efekt „przedkońcowy”, czyli więźba nad tarasem, wyglądał dość spektakularnie. Byłam przerażona. Teraz jest już równiutko, a chłopaki kończą przybijać papę. Biegam dookoła tarasu i oceniam ze wszystkich stron. Jest super! Jak pożyczę od kogoś cyfrówkę to wkleję zdjęcia, bo opisać to raczej trudno, ale spróbuję: jest to zadaszenie kopertowe, czyli tak jakby bliźniacza część dachu nad sypialnią (obok tarasu). Podoba mi się. Jestem zadowolona. Staję sobie pod zadaszeniem i jest mi byczo. Lubię zadaszone tarasy. Pasjami. Część Ekipy siedzi na górze i przybija papę. Ich zabezpieczenie to lina, którą są przewiązani, ale i tak co chwila zsuwają się malowniczo po pół metra i bardzo ich to bawi. Na dole gra radio i cieszą się szczególnie, kiedy Robert Gawliński zaczyna śpiewać „Lecę bo chcę...!” Wtórują mu wisząc przy samej krawędzi dachu. Niezły ubaw