Nic się nie dzieje na budowie. Ale ja mam rozstrój nerwowy, bo się dzieje, żeby się działo na budowie. Kredyt. Jeszcze nie ma. Ale ma być. Ładny, okrąglutki. Przed wyjazdem na sesję zostaję niemal siłą zmuszona do podpisania upoważnienia dla mojego męża. Niemal siła polegała na pytaniu „To skoro pani wyjeżdża, to może pani podpisze upoważnienie dla męża?”. Tu podsunięto mi kartkę. Gdybym miała wysmarować całe pismo to pewnie bym się zastanowiła, ale wszystko było ładnie wydrukowane. Oczywiście dane moje i Męża nie, bo tu nabrałabym podejrzeń.... Wystarczy dopisać parę rzeczy i się podpisać. Podpisałam. Pewnie się bali, że się powieszę po którymś egzaminie. Upoważnienie skazało mnie na siedzenie w domu. Teraz tylko Mój Maż jeździ na rozmowy bankowe. Ma moje upoważnienie. Może się okazać, że panowie się umówią, że kredyt bierze Mąż a spłacam tylko ja....Może? Eeee, nie będą tacy. Tak więc Mąż jedzie i załatwia a ja dzwonię. Do niego. Z kim rozmawiał, co załatwił a dlaczego to tyyyyle trwa? Dzisiaj następuje przełomowy moment. Wszystkie papiery dostarczone, wszystko podpisane. Czekamy na decyzję. Dzwonię do męża jak on jest jeszcze w Banku. Mówi, że właśnie wychodzi i już wszystko załatwione, że teraz – czekamy –na - decyzję. O Naiwny! Ja czekam na decyzję od ponad trzech lat! Najpierw na decyzję o budowie, potem na decyzję o projekcie, potem o zadaszeniu tarasu, potem na rodzoną w bólach decyzję o kredycie a teraz? Znowu na decyzję o kredycie? Jestem jednym, wielkim, zmęczonym Czekaniem....http://www.gify.mjw.pl/gify/zlosc/00000036.gif" rel="external nofollow">http://www.gify.mjw.pl/gify/zlosc/00000036.gif