Podbudowana pozytywnymi komentarzami (dzięki, dziewczyny ) siadam do pisania. Najpierw musiałam odszukać kabel do aparatu, żeby pokazać też zdjęcia. Szukamy tego kabla już od kilku dni, ale szukanie ograniczało się do:

- Nie widziałeś kabla?

- Nie, a ty?

- Nie.

I tak szukaliśmy już parę razy. W końcu się zawzięłam i poszukałam. I znalazłam. Bo to tylko w powieściach science – fiction rzeczy giną zapadając się w czwarty wymiar. My nie jesteśmy science ani fiction i jak coś gubimy, to powinno się prędzej czy później znaleźć. Tak sobie myślę, że fiction to my trochę jesteśmy…ale to już inna historia.

W każdym razie budowa trwa. Mój wkład ogranicza się do nielicznych inspekcji, ale za to kiedy wpadam, to zasypuję wszystkich pytaniami, żądam wyjaśnienia co się właśnie odbywa i co będzie dalej. Od pewnego czasu zauważyłam, że jak idę do któregoś z robotników, to ten gwałtownie zmienia miejsce pobytu i zajmuje się pilnie czymś, w innej części działki, albo odwrotnie – jak go już dopadnę, to przestaje pracować, staje zrezygnowany i z miną spaniela czeka na wywiad. Mojego Męża o nic nie pytam, bo on się przecież umie teleportować. Ale to nic, bo i tak w domu mogę go dopaść. Na wiele to dopadanie się nie zdaje, bo mówi wtedy błagalnie, że jest zmęczony i nie chce się już denerwować…Dlaczego denerwować? Przecież ja tylko chcę wiedzieć co się dzieje, dlaczego tak i co by było gdyby było inaczej. Nie rozumiem go.

Na działce kręci się mnóstwo ludzi. Przestałam już rozpoznawać kto jest kto. Dwóch panów maluje sztachety, inni ocieplają dom, jeszcze inni kończą budowę garażu, jakaś ekipa właśnie robi coś w środku w domu a Mój Mąż jest w czterech miejscach na raz. Mój pies przestał już szczekać jak ktoś przyjedzie, bo by zwariował.