Jacek jest od lat zapalonym fotografem. Powiedziałabym, że profesjonalistą, choć chleba z tego nie ma. Zmobilizowałam go, żeby tu jakieś zdjęcie wkleił, no i jest: nasza szóstka (jeszcze bez psa) w ostatnią gwiazdkę.

W związku z powyższym (tj. namiętnym pstrykaniem) nie mogę do dziś mu wybaczyć, że nie zrobił zdjęcia naszej działki w stanie dziewiczym, czyli przed skoszeniem. Obawiam się, że ten widok pójdzie w zapomnienie. Osty i inne badyle mnie sięgały po pachy, a co mniejsi osobnicy ledwo co wystawiali głowy. Były w tym gąszczu jakieś wisionki i brzózki - samosiejki, ale nie ostała się ani jedna. Jednego pięknego dnia miejscowy kosiarz, pan Gucio, wjechał tam straszną maszyną (nie widziałam, wiem z opowieści) i za 50 PLN ściął wszystko doszczętnie. Złamał przy tym nóż w kosiarce, ale dopiero jak wyjeżdżał, więc szczegół. Jacek opowiadał, że zabiłby niechybnie kogoś, kto stałby na drodze tego "pocisku".

Dopiero po skoszeniu zobaczyłam, ile to pola. I co ja z tym zrobię? Po samym grabieniu siana (piękna nazwa, ale nie oddaje istoty rzeczy) miałam odciski. Suche badyle zebraliśmy w imponujące kupki. Trochę próbowaliśmy spalić, ale zadymiliśmy okolicę, a niewiele ubyło. Teraz, po deszczach kupki się nieco zmniejszyły, ale i tak coś trzeba będzie z tym zrobić.

Muszę się przyznać, że ogrodniczką jestem zapaloną, pewnie mam to w genach. Wprawdzie do tej pory nie mogłam się pochwalić pięknym ogrodem, ale może to z braku możliwości... W każdym razie plany mam wielkie i ambitne, wizję świetlaną i niecierpliwość okrutną. A tu zima idzie. Że budowa zacznie się najprędzej na wiosnę - to jedno, ale przecie sadzić można już. Trzeba będzie chyba jakąś chemią potraktować chwasty, bo odrastają, jakby im zima była niestraszna. Na razie chciałabym założyć sad (sadek) w samym koniuszku działki, tam gdzie na pewno nie będzie kopania. No i żywopłot, choćby od strony drogi, do której i tak nie wolno nam się zbliżyć na mniej niż 8 m - tak mówi projekt WZ.