zosiasam

Witam! Jestem początkującym forumowiczem, ale z zaciekawieniem śledzę temat. Sama ma 5 dzieci w wieku 2,5-12 lat. Nigdy nie było łatwo. Sama będąc jedynaczką zawsze marzyłąm o wielkiej rodzinie. Nie miałam nigdy pomocy na stałe, oprócz wsparcia męża! Babcia czasem, na chwilę i to przy pierwszych dzieciach, później już nie, bo za ciężko.Nie ukrywam, że bywało bardzo ciężko, ale radość i ogrom miłości rekompensuje wszystko. Teraz zaczęliśmy budowę domu i dzieci ogromnie nas w tym wspierają! Kiedy widzę ich radość "ładują" się moje baterię. NIe wiem czy dokonałabym w życiu tego wszystkiego (m.in. skończyłam dwa kierunki studiów) gdyby nie one! Tak więc wszystkim osobą zastanawiającym się nad posiadaniem potomstwa polecam Nikt nie mówi, że będzie łatwo. Pozdrawiam

Witam! Jestem na forum pierwszy raz i z zaciekawieniem śledzę dyskusję. To prawda, że budując bierzemy pod uwagę wygodę i miejsce dla każdego z dzieci. Ja zaczynam budowę z 5 dzieci w wieku 2,5-12lat. Zaczynam ze świadomością, że dom jest olbrzymi, bo musi być przestrzeń dla każdego. Zapewne czas, kiedy dzieci wyjdą z domu, nastąpi szybciej niż mnie się wydaje i może także poczuję syndrom "pustego gniazda" (taki syndrom istnieje w nomenklaturze psychologicznej), ale ja już teraz mam świadomość następstwa czasu i tego co ze sobą niesie. Budując ten dom wiem już że po ich odejściu będę myśleć o innym miejscu do życia. Może wtedy będzie czas na spełnienie swoich marzeń i pragnień. Dom w górach, albo nad morzem. A może na CYprze tak jak inni emeryci z cywilizowanych krajów? Myślę, ze jak spojrzeć na to jak na moment w którym się coś zaczyna a nie kończy będzie łatwiej! Pozdrawiam