johnzee

Ten krótki wpis powyżej to własnoręczne dzieło Tomka w tajemnicy przede mną. Przyznał się przed chwilą, że zajęło mu to pół godziny, ale najważniejsze, że zupełnie samodzielnie! Mam nadzieję, że to zwiastun nowej ery w naszym życiu! Właśnie minęła siódma rocznica wypadku, może siedem lat chudych mamy za sobą i teraz pora na siedem tłustych.

Spotkanie było wspaniałe. Edziu dziekuję. Tomek.

Tomek bardzo naładowany pozytywnie, tyle serdeczności na raz bardzo go zmobilizowało. Dziś, pilniej niż zwykle, walczył z oporną materią czytania i pisania na komputerze. Dzięki aukcyjnemu zastrzykowi finansowemu dostał nowy komputer z wielkim ekranem monitora.Wykupujemy też kolejne etapy komputerowych ćwiczeń neuropsychologicznych usprawniających język. To jest kontynuacja miesięcznego kursu, który odbył w Konstancinie w Centrum Kompleksowej Rehabilitacji. Wszystko pamięta ze spotkania u Edzi i to jest wielki sukces, bo jeszcze niedawno niczego prawie z bieżących wydarzeń nie udawało się zatrzymać w głowie. Tomek. bardzo jest dumny, że Franio siedział mu na kolanach i nie bał się. Jakaś niezwykła wspólnota inaczej funkcjonujących mózgów i wielkiej wrażliwości. Tomek wyrażał podziw dla wielkiego wysiłku jego rodziców a przy tej okazji wspominał Stefka i ogromnie trudną sytuację jego rodziców. Bardzo Wam współczujemy i podziwiamy.

Wesołego Alleluja życzymy Wam Kochani Forumowicze i Drogiej Redakcji Tomek Majka. Dużo się działo w naszym życiu od świąt Bożego Narodzenia, ale nic złego. Był to czas intensywnej rehabilitacji dla Tomka i na zmianę, dla mnie. Tomek trochę usprawniał się ruchowo i neuropsychologicznie w Ośrodku w Konstancinie ( codziennie go tam zawoziłam ) albo sama jeździłam na swoje zajęcia usprawniające moją ześrubowaną rękę. No i oczywiście praca zawodowa. Już nie dałam rady zaglądać tutaj. Obiecuję poprawę. Tomek też się zaktywizuje ale nie o tak późnej porze.

ŻYCZYMY WSZYSTKIM PRZYJAZNYM FORUMOWICZOM ZDROWYCH, POGODNYCH I PEŁNYCH MIŁOŚCI WASZYCH BLISKICH KOMTUROSTWO Z RODZINĄ Tyle Tomek( samodzielnie!), ale tak się przy tym wyeksploatował, że odpadł, i zlecił swojemu zastępczemu mózgowi podziękowania co niniejszym czynię. Święta spędzamy w Warszawie żeby być z dziećmi i wnukami ale nie wszystkimi bo Jasio z teściami nad morzem. Szkoda,ze go nie ma bo pomógłby nam spreparować jakąś ładną kartkę Swiąteczną. Tomek pisze do Was prawdziwe, dawne kartki świąteczne, tylko wyślemy po Świętach bo dotychczas tomkowy zastępczy mózg dużo pracował i nie mógł mu pomóc.

Ostatnio chorowaliśmy po kolei na jakieś długotrwałe przeziębienia a u Tomka oznacza to potężny spadek formy we wszystkich sprawnościach. Ale już idzie ku lepszemu. Na razie mnie wydelegował do pisania. A szkoda bo już pojawiają się w naszych rozmowach wątki satyryczne, Tomek zaczyna podobnie jak w swoim dawnym dzienniku podkpiwać z lokalnych dziwolągów. Ja niestety nie mam takiego talentu pisarskiego, musimy więc poczekać jeszcze trochę na Tomka. Ostatnio przeżywamy absurdy związane z wycinaniem jednej z wielkich lip, która zagraża domowi, bo pęka i strażacy kazali ściąć. Z pozwoleniem na wycinkę poszło gładko: wniosek, wizytacja, decyzja w ręku. Teraz to już z górki, ale realia mazurskich usługodawców rządzą się prawami nieco innymi niż w reszcie kraju. Polecony w gminie wykonawca zapowiedział swą wizytę nazajutrz, wszystko szybko sprawnie i przyjemnie. Fachowiec dysponujący podnośnikiem koszowym, na umówione oględziny nie przybył... Następnego dnia złapany telefonicznie oświadczył, że będzie za pół godziny, godziny mijały a fachowiec nie odbiera telefonu. Gdy tylko udawało się dodzwonić można było się dowiedzieć, że „zaraz będę”. Zabawa trwała od połowy listopada, a decyzja ważna jest do końca roku... W okolicy niestety nie ma więcej fachowców z podnośnikami, tak wygląda lokalny monopol. Po świętach ma przyjechać inny specjalista, tym razem alpinista ze znacznie odleglejszej miejscowości, bez podnośnika, ale może solidniejszy, zobaczymy. Komturowi pomagali Żona z Synem, wspólnymi siłami udało się myśli poskładać.

Kiedy siedliśmy do komputera to przeczytałam Tomkowi, tak na rozgrzewkę, kilka fragmentów z Jego dziennika. Bardzo się podłamał, bo prawie niczego z tego okresu nie pamięta. Dobrze, że jest tyle waszych wspaniałych, wspierających słów ,które zaraz przeczytałam mu na odtrutkę. Powiedział, to mnie trzyma jakoś ale to niewyobrażalnie trudne tak nie pamiętać swojego życia. Ale to cierpienie ma swoją pozytywną stronę, oznacza zwiększenie świadomości i odtwarzanie sprawności procesów poznawczych. Pamięć też wróci ! Tomek samodzielnie pisze : Jesteście wspaniali. Tyle lat, a pamiętacie o mnie. To mnie mobilizuje do przedzierania się przez mgłę w mózgu. Ale nie zawsze potrafię znaleźć odpowiednie słowa dla kłębiących się myśli. No razie tyle, jeszcze wrócę!

Kochani bardzo dziękuję za pamięć i pomoc. Jesteście wspaniali. Trudno mi pisać ale napisałem. Dalej pisze Majka. Te parę zdań po raz pierwszy własnoręcznie wystukane na klawiaturze to swoiste mistrzostwo świata. Tomek tak się zmęczył że przeszedł na pozycję dyrektorską i dalej dyktuje swojej sekretarce ale powiedział, że wysiłek samodzielnego pisania skasował mu wszystkie pomysły ( super, że umie to powiedzieć ) Jutro może coś więcej wyjawi ze swoich myśli ja to spiszę na kartce tak żeby On mógł już tylko skoncentrować się na technicznej stronie pisania. Pozdrawiamy Majka + Tomek

Tomek od tego myślenia co chce napisać tak się przejął, że wyszedł na papieroska. Proszę nie miejcie mu tego za złe bo pali tylko dwa dziennie, i dzielnie trzyma się tej wersji. Wrócił i dyktuje: " potrafię już powolutku czytać, choć idzie mi to wyjątkowo opornie. Przez dwa tygodnie codziennych wysiłków przeczytałem cztery i pół strony Waszych dawnych postów z czasów mojej nieprzytomności. Jestem przyjemnie zdumiony Waszą troską o mnie. Te teksty są tak poruszające i zabawne, że łagodzą trud nauki czytania i obchodzenia się z komputerem. Wścieka mnie, kiedy przypominam sobie jak szybko czytałem i pisałem przed wypadkiem. Ale pocieszające jest to, że coś sobie przypominam. Nie pamiętam hasła do mojej strony więc na razie korzystam z konta Janka. Mam nadzieję że sobie przypomnę, ale na razie może jest jakiś sposób żeby do tego mojego starego konta dodać nowe hasło. Myślę, że już niedługo zacznę coś pisać. Ciągle nie mogę uwierzyć, że o mnie pamiętacie i przez tyle lat cierpliwie czekacie i wierzycie że wrócę". Pozdrawiam wszystkich Komtur Tomek 1950 Pozdrawi

Tomek bardzo się cieszył oglądając Wasze buźki, że też wszystkich zna i pamięta. Za to przy swojej strasznie protestował patrząc na swą łysinę skwitował:" to chyba jakiś mój ( nieznany) brat, na pewno nie ja. Wielkie dzięki za chwile wspomnień i za wielką pomoc. Jutro może coś więcej napiszemy wspólnie, dziś przyjechałam do tomkowej komturii i kilka dni pobędziemy razem.

Forumowa Rodzinko, Jesteście Wielcy a nas zupełnie zatkało z podziwu, wdzięczności i zażenowania. Wykreowaliście nową filozofię pomagania: NA WESOŁO I BEZ ZADĘCIA, za to z determinacją i uporem. Dzięki temu trochę łatwiej pokonać zawstydzenie i stare nawyki, że to my jesteśmy od pomagania ludziom a nie od brania. Śpiewamy Wam STO LAT ! Ślemy modlitwy żeby dobro wróciło do Wszystkich po stokroć. Już zacznę szukać lepszych metod stymulacji i prywatnej terapii afazji. Teraz już Tomek nie ma wyjścia, tylko musi znaleźć nowy zapał do odtworzenia umiejętności czytania i pisania. To jest dla niego taki ból że ucieka od konfrontacji ale też jak za bardzo się wysila robi mu się jakiś tłok na mózgowych „złączach” i litery się mieszają. Dziękujemy za serce i solidarność no i za kasę oczywiście!

ŻYCZYMY RADOSNEGO ALLELUJA WSZYSTKIM ODWIEDZAJĄCYM TE STRONY a Tomek siedzi obok i pilnuje, żeby pamiętać również o ŻYCZENIACH DLA REDAKCJI, ŻYCZYMY WSZYSTKIM WSPANIAŁYCH ŚWIĄT WIELKIEJ NOCY. Strasznie dawno nie spotykaliśmy się tutaj bo ja miałam niezwykłe spiętrzenie spraw sądowych, w różnych stronach Polski,w których musiałam uczestniczyć zawodowo. Tylko, że musiałam te zajęcia dodatkowo wcisnąć w mój i tak przeładowany harmonogram. Ale najważniejsze, że Tomek ma się nieźle a ludzie, którzy nie widzieli go od dawna, mówią że znacznie lepiej funkcjonuje.Coraz więcej umie wyrazić,czasem krążymy w poszukiwaniu odpowiedniego słowa, ja mam chęć pomóc mu, zgadywać , domyślać się z kontekstu ale staram się zwalczać te pokusy, bo zasady terapii funkcji poznawczych mówią "nie wyręczać" Razem z powracającą sprawnością wraca też pamięć i świadomość utraconych funkcji a ta refleksja nie jest miła. Czytanie i pisanie jest nadal niebotyczną trudnością.Ale póki co T. Jest b. zadowolony, ze wrócił do swojej Komturii( bo luty i marzec spędził w Warszawie, gdyż nie miałabym czasu dojeżdżać do niego ).Już nawet tutaj piekna wiosna, choć sezon grzewczy tu dłuższy niż w innych rejonach.

och, straszna rzecz się stała nasz Janek został wydelegowany do napisania życzeń dla Was wszystkich wraz z Drogą Redakcją ale tak się zaczytał w wątku, że już zapomniał wysłać życzeń. Dopiero dziś przed chwilą odkryłam ten przykry fakt. Już chyba się Tomkowi nie przyznam Bardzo spóźnione ale bardzo serdeczne życzenia w ostatnich chwilach Bożego Narodzenia wysyłamy i zupełnie aktualne życzenia pomyślności w nadchodzącym Nowym Roku 2014 pomyślności wszelkiej składamy Redakcji i wszystkim Forumowiczom.

Przyjechałam do Komturii po Tomka żeby go zabrać do Warszawy i wspólnie z dziećmi spędzić Święta, ale żeby nie było za prosto musiałam cały zapas drewna kominkowego upchnąć do domu, bo inaczej rozkradną. Już nie raz to przerabialiśmy. Ale, w przeciwieństwie do złodziejaszków aura dla nas bardzo łaskawa, plusowa temperatura zwalnia mnie z zamykania i spuszczania wody. No i droga do W-wy prostsza. Bardzo to doceniam, bo ostatnio nie dojechałam na czas do pracy w sobotę, po tym jak szalał Ksawery i powalił w lesie drzewa, które zatarasowały drogę. A jak już je usunięto to nawiało z pól tyle śniegu, że w ogóle nie wiadomo było gdzie droga. Ale nasze stuletnie lipy stoją. Tomek ma się nieźle, chociaż za mało się ruszał korzystając z tego, że a to deszcz a a to ślisko. A tu czeka trzecie piętro bez windy. Chcieliśmy to mieszkanie sprzedać, żeby kupić dla Tomka jakieś małe lokum na parterze, ale okazało się, że tylko nasz pion mieszkań nie ma uregulowanej własności gruntu i nie może mieć, a reszta bloku ma ! Nie tracę nadziei, że to się jednak jakoś uda, może zamiana ? Ale, póki co, jestem trochę w strachu, że Tomkowi jakaś żyłka w tym biednym mózgu trzaśnie z wysiłku. Tymczasem powoli, ale do przodu ze sprawnością myślenia, ostatnio Tomek powiedział, że od niedawna myśli sprawnie tylko nie umie tego wyrazić, nieodpowiednie słowa mówi do tego co myśli. Ale teraz siedzi tu obok i mówi, że” marzę o tym żeby samodzielni pisać do Was Kochani Forumowicze zanim mnie zapomnicie, chociaż jestem zawsze wzruszony Waszą cierpliwością i pamięcią i to mnie bardzo podtrzymuje na duchu szczególnie wtedy, kiedy tęsknię za dawnym życiem.”

Tomek przeżył na mazurach samotnie, odcięty od świata tydzień, kiedy ja byłam w Warszawie a Jemu wyłączyły się oba telefony stacjonarny - radiowi i komórka a z e-mailem jeszcze sobie nie radzi. Ale poradził sobie dzielnie z tą sytuacją, chodził do sąsiada ok. kilometra żeby porozumieć się ze mną. Teraz jesteśmy razem i rozwiązałam problemy z mediami. Może będzie miał większy zapał do ćwiczenia, trudnej w jego przypadku sztuki precyzyjnego naciskania we właściwe klawisze, już coś dla Was napisać samodzielnie. bardzo chciałby.klawisze