Komentarze do domu dandi3

[ghost34]

Tylko z tymi gotowymi drzwiami to kanal jest z zawiasami, nie? Tak paskudniutko wystaja...

 

niekoniecznie i nie z kazdymi...trzeba wybrać..

[malgos2]

Tylko z tymi gotowymi drzwiami to kanal jest z zawiasami, nie? Tak paskudniutko wystaja...

 

niekoniecznie i nie z kazdymi...trzeba wybrać..

 

Shit, szkoda, ze ja nie umiem wybierac a w casto to Ci nikt nie doradzi... Dobrze, jak w ogole ktos podejdzie...

[ghost34]

hmmm jak bydem miol time a nie spieszzy ci siem sbytnio to mose bym podjechol s tobom kajs..i oblookał..

[malgos2]

hmmm jak bydem miol time a nie spieszzy ci siem sbytnio to mose bym podjechol s tobom kajs..i oblookał..

 

Bendem wdzieczna. Casto mam obok mieszkanka.

[anSi]

to jest tapeta z loroya merlina

 

Dzieki, a te wysokie listwy cokolowe tez stamtad?

[Irma]

nie to jakieś listwy sosnowe od stolarza, później je malowaliśmy

[wu]

dobry wieczór

Dandi oglądałam Twoje drzwi na żywca są naprawdę ładne a fotki nie oddaja ich koloru i urody

[dandi3]

Dzięki Wu

 

prawdę mówiąc mi też się podobają. Może nie tak bardzo jak te Blutki ale nie będę co rano płakał patrząc na nie. Nie męczy mnie ani ich kolor ani wzór. A że wyświechtane stylistycznie -cóż... bez względu na to jak nie modny jestem i jak słabo znam się na nowoczesnym wzornictwie, z całym przekonaniem twierdzę, że mieści się to w moich ramach estetycznych

[Irma]

myślenie o domu jako miejscu do końca życia mnie przybija, no bo popatrzcie: Ogólnie przeciętny człowiek dąży do kilku powszechnych celów- chce mieć dom, chce mieć dziecko i przysłowiowe drzewko w ogrodzie.

Dziecko mam, drzewek mogę sobie zasadzić w pytę. I jak to, to już koniec? A gdzie moje cele długofalowe? Zazwyczaj nawet jak ktoś mieszkanie czy chałupę ma, to myśli o sprzedaży, remoncie, przeprowadzce i tak dalej. A ja w moim domu mam naprawdę żyć do końca? Nie powiem, czuję się co najmniej nieswojo, mało tego – myśl o tym przygnębia mnie podobnie jak myśl o wykupie kwatery na cmentarzu.

 

mam dokładnie tak samo. a co gorsza buduję w takim miejscu, ze trudno wyobrazić sobie, ze kiedykolwiek byłoby mnie stać na ładniejsze...i ta myśl, że prawdopodobnie to już koniec też mnie dobija. Radzę sobie tak, ze myslę o ogrodzie. ogród z samej swojej istoty jest założeniem długofalowym, nie da się go raz na zawsze "zbudować" i do tego szybko...To mi pomaga inaczej chyba bym się nie umiałą tak do końca cieszyć...

[rasia]

Z tą kwaterą na cmentarzu to przegiąłeś... Weź dziesięć głębokich oddechów, odłóż te prochy, bo i tak Ci nie uwierzę, że nie ćpasz... Dokończ budowę, usiądź przy kominkiem, napij się piwa... i ciekawa jestem czy pomyślisz o następnym budowaniu...

[Blutka]

Mnie w ogóle takie myślenie nie rusza, bo ja raczej tak długofalowo nie planuję. Będzie, co ma być - nie wykluczam, że kiedyś sprzedam ten dom, spłacę z tej kasy kredyt i zaciągnę drugi. Nie wykluczam też, że tam spędzę całe życie, ale przecież nie będę siedziała te kilkadziesiąt lat w jednym pokoju - dom ma być moją przystanią - takim dokiem - miejscem, gdzie się zatrzymuję miedzy różnymi zawirowaniami, podróżami, etc. Ale kto to wie, jak będzie, życie płata figle.

Nie planujcie niczego długofalowo - lepiej będziecie spali.

[dandi3]

Mnie w ogóle takie myślenie nie rusza.

 

wot niespodziewajka.

 

Przystanią między etapami w zyciu... ? hmmmm No ja jednak myślę inaczej. Gdybym w ten sposób myslał o swoim domu, nie przywiązując się nadto, prawdopodobnie nigdy nie wypakowałbym do końca wszystkich książek,

 

Dom, który sam w sobie jest celem, musi być wazny i muszę wlac w niego tyle z siebie ile zdołam. jeśli nie, będzie tylko budynkiem. Mnie tylko niepokoi myśl o ostateczności tego miejsca. I będę miał ten dwór na starość.

[Blutka]

A czy ja mówię o nie przywiązywaniu się? Ja mówię tylko o nie planowaniu i traktowaniu domu jak miejsca, w którym muszę umrzeć ze starości. Nie myśl za dużo. Do moich wynajmowanych mieszkań się przywiązuję, kupowałam do nich meble i rozpakowywałam książki, ale to nie znaczyło, że sądziłam, iż przyjdzie mi w nich dokonać żywota.

[dandi3]

w takim razie rozmawiamy tylko o desygnacie, bo dla mnie przywiązanie się do domu to trochę więcej niż rozpakowanie w nim książek i wyposażenie go w meble. Przywiązanie się = to moje, sam zbudowałem, nie chcę żeby ktoś inny po nim łaził, burzył ścianki, dobudowywał inne... to przecież moje. Atawizm? Możliwe, wcale się nie wypieram.

 

Tak mam z mieszkaniem w którym się wychowałem. Juz tam nie mieszkam ale nie wyobrażam sobie, że należy do kogos innego.

[Blutka]

Cóż, póki coś jest moje, to owszem - nie tykać.

Ale trzeba umieć zostawić za sobą różne sprawy/przedmioty, żeby iść naprzód. Może inaczej żyłam, niż Ty, bo od matury wynajmuję kolejne mieszkania, przywykłam do przeprowadzek i zmian w życiu, potrafię pójść do przodu nie oglądając się. Ot - inne podejście do życia. Można powspominać, uronić sobie nostalgiczną łezkę, ale bez tragedii i załamywania rąk. Szkoda życia.

[Irma]

ja tak żyłam jak Ty Blutka, kupowałam, wynajmowałam, sprzedawałam i jakoś nie bardzo to przeżywałam...przeprowadzałam się kilkanaście razy, ale teraz mam wrażenie zatoczyłam krąg. Wróciłam gdzieś, gdzie mam nadzieję zapuścić korzenie na dłuzej niż 5 lat i to mnie szczerze mówiąc przeraża...

[Blutka]

Wróciłam gdzieś, gdzie mam nadzieję zapuścić korzenie na dłuzej niż 5 lat i to mnie szczerze mówiąc przeraża...

 

A ja jeszcze tak nie myślę, bo z braku kasy wykańczanie zajmie nam lata, więc ciągle będzie się coś działo. Gorzej jak już skończę. Chyba będę musiała sobie nowe dziecko sprawić, żeby mi się nie nudziło.

[Irma]

no właśnie, a ja dziecka nowego nie chcę... Ale mniej więcej tak myślę o ogrodzie

[Blutka]

no właśnie, a ja dziecka nowego nie chcę... Ale mniej więcej tak myślę o ogrodzie

 

Ja też nie chcę (no ileż można ), ale ponieważ wzdrygam się przed zarzekaniem się, to dopuszczam do siebie taką myśl, że moooże jeszcze kiedyś mi odwali.

[efilo]

a ja już myślę o parterówce