granice wolno?ci jednostki

[Wakmen]

Tak jak myślałem - większość, bo aż 65% wybrała "zaufanie duże - mamy zaufanie do siebie nawzajem" i ja również. Może to dziwne ale jednostkami wolnymi jesteśmy choć ... właśnie. Dlaczego czasami jesteśmy zazdrośni o partnera (tak tylko troszeczkę)? Dlaczego gdy się posprzeczamy a drobnostkę zastanawiamy się dlaczego do tego doszło? Dziwne...

Bo chyba w głowie mamy na punkcie drugiej osoby i z tego też powodu wciąż jest to ciągłe ale.

Chyba tęsknię za moją lepszą połową. Pożegnałem się z nią (idąc do pracy nr 1) 23 godziny temu a zobaczę ją dopiero za jakieś 18 godzin (bo idę do pracy nr 2). Oj daleko do naszego spotkania .

Albo z drugiej strony, to już tylko 18 godz .

[Metal]

Też myślę, że połączenie w tej ankiecie dzieci i partnera jest mało szczęśliwe. Ale nie mam jeszcze dzieci więc odpowiedziałem "na partnera" i wybrałem opcję ostatnią. Uważam, że sensowne w takiej ankiecie - odnośnie partnera - są tylko opcje pierwsza i ostatnia - pośrednie są równoznaczne z pierwszą. Zaufanie nie jest zagadnieniem procentowym, a zerojedynkowym, tzn. albo jest, albo go nie ma i nie wyobrażam sobie związku, małżeństwa bez zaufania, to już nie jest związek tylko mieszkanie razem - czasem uzasadnione.

Kontrolowane zaufanie to tak jak wierzący niepraktykujący - trzeba się poprostu zdecydować.

[Anika]

Zaznaczyłam opcję ostatnią, chociaż bardziej odnosi się ona do mojego partnera, niż dzieci. Do dzieci mam "po prostu" zaufanie, ale są w takim wieku, że niestety, nie można zrezygnować z tej odrobiny "zwykłej" kontroli: z kim się spotyka, jak leci w szkole, wyznaczona godzina powrotu do domu, kontakt z rodzicami kolegów... Ale jednocześnie szanowanie tajemnic, zapisków w dzienniku, prawa do gorszego humoru czy smuteczków.

Natomiast mój mąż musi wiedzieć, że ufam mu bez zastrzeżeń i tego samego oczekuję od niego. Że małżeństwo to nie jest zniewolenie i każdy z nas ma prawo do prywatności. Do swoich malutkich sekretów (zakładając oczywiście, że nie uderzają one w niego). A pytania o godzinę powrotu, czy miejsce pobytu? One nie powinny być potrzebne. Wychodząc z domu po prostu powinno się powiedzieć gdzie mniej więcej się jest i o której mniej więcej przewiduje się powrót. To są po prostu elementarne zasady dobrego wychowania. I nawet potrzebę w rodzaju: muszę trochę pojeździć, bo kotłuje mi się w głowie, również należy uszanować.

I jeszcze jedno: za zaufanie na ogół otrzymuje się zaufanie, a za podejrzliwość... malutkie piekiełko.