Piyrsze świynto ...

[Ojgyn z Pnioków]

Nó, tóż mómy już po Wiliji. Tak po prôwdzie, to niy zawdy fajrujymy tela dni za rajóm, co latoś. Nó możno ino łóńskigo roka, kiej ci to nóm Wilijô trefióła już we strzoda i szło fajrować śtyry dni za rajóm. A fajrować to my już na isto poradzymy jak mało fto. Tela, co jô dzisiôj niy ło fajrowaniu, i niy ło jôdle – jak to zawdy robia – byda sam gôdôł, ino pospóminóm taki jedyn fal, kiery sie mie i mojimu bracikówi kielanôście lôt tymu nazôd przitrefiół.

Bóło to we Wilijô. Ździebko zetrwało, kiej my ze bracikiym wykulwitali sie ze

naszyj „Józefki” ... niy, niy coby my byli na sztajfnych szłapach, chocia deczko my tam przi wieczerzy szlukli, ino niy kcieli my sie ryć choby sorónie nikiej te, co jim bóło drap, kierzy sie wartko uwijali do szinki lebo szołdry i do sznapsa, kierym jich zółwizoł bóło już cuć. Tómpali my sie tak pomaluśku kole płota łod smyntorza przi „Józefce”, eknyli my sie na zegródki, a iże mieli my tyż ze sia gryfnô halbecka, kcielichmy sie zicnóńć kole lałby kaj Józik Gmyrek do kupy ze starym Neumanym, cichtowôł briwy, pulty, cukrówy i jakosi inkszô gadzina. Sznuptychlóm ściepnółech ta kapka śniega ze gnotków, bo śniyg przi samych dźwiyrzach bół ci już łodszałflowany, blyndnółech fónclóm eźli bez cufal ftosik sie sam niy skukôł i już my mieli wlajzować rajn, kiej łoroz słysza zachrapociało sztima:

– I cóż wôs sam gizdy pieróńskie prziwlykło?

Wejzdrzołech sie na bracika, ale łón ci przeca takigo sznapsbarytóna niy mô. Kuknółech w lewo, kuknołech we prawo, nikogo żech niy uwidziôł, nó tóż ryja sie do lałby...

– Pytôłech sie ty ciarachu, co wôs sam wlece? Zasik bydzicie słepać ta gorzôła jak zawdy przi szkacie, a niyskorzij to ino bydziecie sie wadzić choby wôs fto ze skóry łodziyrôł?

Troszkă ci mie to nerwło, dopolóło. Gawca juzaś wele siebie naobkoło, ale nic niy widza, żôdnego sam przi nôs niy ma.

– Ustóń gupieć Bogdan, przeca sómeś kciôł, coby my sam po pastyrce prziszli (bo sie przeca staryj strachosz!) i ta halbecka łobalyli.

– Przeca jô do pieróna nic niy gôdôł – pado mi na to bracik.

Nó nic, niy byda zważowoł ino deptóm rajn.

– Niy gupiyjcie karlusy, niy tropcie sie. To jô, Kónda, pies łod Józka, coście zaboczyli, iże jô sam côłki czôs wachuja?

Richtik, gawca a przi budzie zicniynty na łogónie Kónda, łoblizuje pychol, ślypiami przewrôco i dalić prawi:

– Bół sam tyn mój gospodôrz, wciepnół mi do grotka jakigosik flapsu i myśli, iże mi to przi Wiliji styknie. Kiej ino łón som sam przidepto, to mu dziepiyro rzykna, co jô łó niym tak na isto medikuja.

Ździebko mi sie gupio zrobióło, iżech zaboczoł, co we Wilijô gadzina – króm możno mojij staryj – gôdô ludzkim głósym i napocznółech do niygo ze inkszyj faski:

– A dyć sie Kónda niy trôp, niy starej, przijńdzie Jółzel, to ci co ze Wilije do garca wciepnie ... a podwiyl, co môsz sam tyn kranc wusztu, kiery my sie ze bracikiym na zagrycha pod mantlym przismycyli. A kiej już my przi tym sóm, to co tyż tak Józkowi kcesz pedzieć?

– Nó, nó ... tóż moga mu pedzieć na tyn przikłôd, co sam we tyj lałbie, na tym szeslóngu, kiery jejigo starô kôzała sam przitargać, łóna sama wyrobiała ze tym glacatym pampóniym, kiej Gmyrek miôł szychta na noc a ji kôzôł te swoji briwy wachować, co to mieli ze flugu wrôcać. Abo ...

– Dej pokój Konda, co go tam bydziesz ałfryjgować, jesce go hercszlag chyci abo ji prasknie jakómsik kopyścióm we świynta i łostuda gotowô.

Pies napocznół ćkać tyn wuszt, kierych mu wciepnoł do budy, my zasik wartko, coby niy doczkać sie już tego Józka, wysłepali ta halbka, ale jakosik nóm niy za tele podłajzióła. Możno to skuli tego psigo gôdaniô, pierón wiy.

Tyż my drap tyrali nazôd do dóm a sam już łod proga moja staro i świekra ze pycholym na nôs:

– Wy gizdy dioseckie, wy łochyntole. Jô zawdy tak sie medikowała po jakiymu ciebie durch sie ślypia blyndujóm i ciyngiym fulosz choby naprany. A tyś na richtik zawdy bół chycóny. Zawdyś ino deptôł do szrancku na balkón. Terôzki dziepiyro żech wypokopióła, co tak môsz tam skukano gorzoła, i zawdy tyż ci jakiejsik piwo.

Co prôwda, to prôwda. Jô richtik na zadku we szrancku, za mojimi krałzami naforantowôłech sie pôră flaszecek (to mi jesce, tyn zwyk, łostoł łod tyj trzecij wojny, łod tego „stanu wojennego”, kiej to cowiek musiôł naściubić, co sie ino dało, coby ło suchym pysku nie łajziś nynać). Nó ale, fto ji to pedziôł? Przecamć sama by to niy wysztudiyrowała.

– A dyć niy górsz sie dziubecku, jô to tam ino trzimôł skuli gripy lebo inkszego choróbska, abo kiej by sam do ciebie, moja roztomiyło, jakiesik kamratki przilejźli, abo co – gôdom i gryfnie sie pod fusiskiym lachóm.

– A fto ci tyż to pokôzôł? Przeca świekra niy je takô mónter, coby sama to wypokopióła.

– A dyć to mi pedziôł tyn twój basztard, kiery niy poradzi sie doczkać kiej ci sóm nazdo, jak mu bydziesz dalszij tyn stary futer łod Majzlinyj dôwôł do jôdła.

Tegoch już niy kciôł suchać i warto wlejźli my ze bracikiym do małyj izby. Achtliki my już mieli we kabzi (te, co po pastyrce) i ino żech staryj pedziôł coby nóm narychtowała cosik do jôdła, bo chyciół ci nôs głód a i ta fest wyziómbionô halbecka tyż we zocy miała pôră talarków szinki, prawoków i lisówek we łoccie, abo co tam jesce...

– A dyć Elza, niy dôwejcie jim jesce jôdła, bo jak zawdy napocznóm niyskorzij we nocy, kiej już prasknóm do prykola, pierdzieć nikiej przeżgany luftbalóng – zaskrzecało cosik ze antryja.

Nic, ino gizdowi byda musiôł łeb ukryńcić. Przeca tyn pieróński basztard, niy dosik iże z rańca nynać niy do, to jesce terôzki mi sam moja Haźbiytka bydzie bańtować. I to przi takich srogich świyntach. Przi Wiliji.

I beztóż tyż latoś dowołech pozór, coby mi gadzina Godów, jak wtynczôs, niy popśniyła.