Pobożno starka ...

[Ojgyn z Pnioków]

Wiycie! Kejskik dostołech listecek łod jednyj mojij znajómyj starecki i terôzki kciôłbych sam deczko śniego wóm przecytać. A szło to małowiela tak:

 

Ojgynku roztomiyły!

Ftoregoś dnioszka poszłach do samtyjszygo buchhandlóngu i uwidziałach ci tam taki szykownisty abcybilder do prziklyjbowania na sztółssztanga (zderzôk) mojigo autoka ze takim ci gryfnym napisym:

„Zatitej, eźli przajesz Pónbóczkowi”.

Razinku bółach we szczygólnyj launie, boch dziepiyro co wróciyła sie nazôd ze szykownistego wystympu chóru kościylnygo, po kierym było głóśne, spólne rzykani – lajstłach sie beztóż tyn abcybilder i prziiklyjbowałach go zarôzki na ta sztółssztanga mojigo autoka.

Jezderkusie! Jak to dobrze, coch tak zrobiyła, bo niyskorzij przitrefiyło ci mi sie na isto podniósłe i całbrowne doświadczyni.

Zahaltowałach na czerwiónym świytle na napranym krajcoku i zaćmiółach sie we myślach ło Bogu, i ło tym, jaki ci Łón jes ci dlô mie dobry ... Blank ci niy zmiarkowałach, iże światła sie zwekslowali już na zielóne ... Jak to ale dobrze, co i inksze przajóm naszymu Pónjezuskowi, bo kiejby ci tyn istny niy zatitôł, blank bych sie niy kapła ... a tak wymiarkowałach, iże w pigóły ludzi przaje naszymu Pónbóczkowi! Totyż kiejech tak siedziała, jedyn istny za mnóm napocznół titać na côłki karpyntel, zatym łozewrził łokno i wrzesknół: „Na miłóść boskô! Sypej! Sypej! Jezu Kriste, cióng stónd, cióng!”

Poradzisz zmiarkować Ojgyn, jakim łóddanym miyłóśnikym Pónjezuska bół tyn istny! Niyskorzij wszyjske napoczli titać! Wychylółach sie zarôzki bez łokno mojigo autoka i napoczłach môchać i uśmiychać sie do tych wszyjskich, pôłnych miyłóści ludzi. Samach tyż pôra razy drukła titek, coby dziylić śniymi ta miyłóść, te przónie. Kajsik ze zadku musiôł ci być jakisik cowiek ze Floridy boch usłyszała jak wrzeszczôł cosik ło „sunny beach”. Ujzdrzałach inkszego chopa, ftory we szpasowny szimel môchôł gorścióm ze pojstrzodkowym palcyskiym sztrekniyntym ku wiyrchowi. Kiejech spytała jednego śpikola, kiery pucowôł ludzióm szyby we autokach, co tyż to mógło znaczyć, łodpedziôł mi, iże to pewnikiym jes jakiskm hawajski znak na szczyńści i darzyni, abo cosik kole tego. Nó cóż, nigdych jesce we mojim żywobyciu niy trefióła ci nikogo ze Hawajów, tóż tyż wychynółach sie ze łokna i tyż żech mu pokôzała ta hawajskô dynga na szczyńści i darzyni. Tyn śpikol na tym krojcóngu wyparsknół, wypolół śmiychym ... bali i jimu spodobało sie te moje religijne dóświadczyni!

Pôruch ludzi tak bóło przejyntych frojńdóm tyj kwilki, iże wylejźli ze swojich autoków i napoczli deptać ku mie. Pewnikiym kcieli wrółz symnóm porzykać, abo możno spytać sie, do jakigo kościoła jô przinoleża, alech razinku merkła, iże móm zielóne światło.

Pomôchałach tóż tyż ku wszyjskim mojim szwesteróm i bracióm we wiyrze ze miyłym uśmiychym i przejechałach tyn krojcóng. Przifilowałach, kapłach sie, iże ino mój autok zdónżół przejechać, bo juzaś zwekslowali sie światła – poczułach srogi jankor, iże musza już ci łopuścić tych ludzi, po takim ci na isto szykownym łokôzaniu sia wzajym tak gryfnistyj miyłóści; łozewrziłach tedyć juzaś łokno i łostani już rółz pokôzałach jim wszyjskim hawajskô cycha na szczyńći i darzyni, i zarozki niyskorzij łodjechałach.

Niech Pónbóczkowi bydzie chwała za tych całbrownych i wiyrzóncych ludzi!