W bance ...

[Ojgyn z Pnioków]

Wiycie! Przitrefiyło ci sie to jednymu mojimu kamratowi Pyjtrowi ze ftorym jużech niy jedna halbecka łobalół. Jak to bóło, i co ci sie tyż tak na isto tymu chopowi przidarziło rzykna tak:

Erbnół ci łón we gyrichcie srogo sztrofa, bo piznół ci bół paryzolym jedna tako mamzela. A bóło ci to jakiesik kielanôście lôt tymu nazôd, kiej ci to jesce we samtyjszych bankach tyrali szafnery ze takim kastlikiym na pôsku powiyszónym na karku we kierym mieli drobniôki do wydowaniô restu i ze takim dinksym na kecie do dziurkowaniô biletów. Nó ale, jadymy podle raje:

Tyn sóndca (a możno to bóła syndzinô?), we chorzowskim magistracie, kiej już wszyjsko we papiórach łobadôł gôdô do naszego Pyjtra:

– Nó, tóż łozprawiejcie sam nóm gynał po jakiymu pizliście sam ci ta kobiyta w bance bez łeb paryzolym?

– Wysoki Sóndzie! Panie syndzio, to tak po prôwdzie bóło tak – napoczynô Pyjter opaternie. – Łońskigo roku po „Dniu Hutnika” wszyjsko ci mi sie blank podrzistało i wlozech do banki, do „szóstki”, a skuli tego coch boł ździebko chycony, napocznołech krajzować tam a nazôd miyndzy Katowicami a Bytóniym. Tak przi trzecij zwyrtce, kole Rozbarku zicła ci sie wele mie ta bezkurcyjo a jô styrcoł przi łoknie, coby deczko luftu chycić. Siedła se i we łokno kukała aże prziszoł ku nij szafner. Nó i łóna napoczła: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wycióngô ceski, zawiyrô bojtlik, dowo ceski szafnerowi.

Szafner kuko, pado ku nij:

– Paniczko, ale to jes ździebko knap, za mało!

To łóna juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wycióngô złociok, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wkłôdô rajn bôjtlik, zawiyrô taśka i dowo złociok szafnerowi.

Ale, iże miała tyn ceski łod szafnera nazôd, tóż juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wrajzuje rajn tyn ceski, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wrajzuje bôjtlik, zawiyrô taśka.

Szafner jeji dowo bilet. Nó, tóż łóna juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wrajzuje bilet i zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wkłôdô tam bôjtlik, zawiyrô taśka.

– Tu majóm paniczko jesce pióntka nazôd – pado szafner.

– Ja? To gryfnie – pado ta łoszkliwô baba i juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wtykô tam pióntka, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wrajzuje bôjtlik, zawiyrô taśka.

Szafner doszôł już do poły tego pyndla, wróciół sie nazôd i gôdô ku mamzeli:

– A wyboczóm mi łóni ale cosik mi sie zdô, iżech niy zrobiół dziurki we waszym bilecie.

Nó, tóż łóna juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wycióngô bilet, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wkłôdô tam bôjtlik, zawiyrô taśka i dowo bilet szafnerowi. Tyn kuknół, pedziôł, co wszyjsko do porzóndku i dôł tyn bilet nazôd babie. A łóna snowa: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wrajzuje rajn bilet, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wkłôdô tam bôjtlik, zawiyrô taśka.

Dwa przistanki my przejechali i wlôz do banki kanar, znacy kóntroler.

– Bilety do kóntroli !!!– zawrzesknół do wszyjskich.

Nó, tóż ta baba nic, ino: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bôjtlik, wycióngô bilet, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka wkłôdô tam bôjtlik, zawiyrô taśka i dowo bilet kóntrólerowi. Tyn ci modrym blajsztiftym zrobiół sztrich na bilecie i rzyko prziliźnie ku babie:

– Piykne dziynki, sam môcie swój bilet nazôd – pado kanarek.

Tóż łóna juzaś: łotwiyrô taśka, wycióngô bôjtlik, zawiytro taśka, łotwiyrô bôjtlik, wtykô rajn bilet, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wrajzuje bôjtlik, zawiyrô taśka.

– A, iże jechała łod Bytónia aże do Katowic, to tak wele Wesołygo Miasteczka jesce jedyn kanar wlôz do banki – tuplikuje dalszij Pyjter. – Bo wiedzóm łóni Wysoki Sóndzie, te kanary to ci terôzki wachujóm kôżdy we jejigo mieście (tak jejim kôzôł tyn dyrechtor łod PKT) i zasik rycy :

– Bilety do kóntroli!!!

Baba bóła mónter i łod nowa: łotwiyrô taśka, wycióngô bojtlik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bojtlik, wycióngô bilet i dowo go kontrolerowi. Tyn kuknół, łobadôł i dôł ji go nazôd. A łóna bez tyn czôs: łotwiyrô taśka, wycióngô bojtik, zawiyrô taśka, łotwiyrô bojtlik, wrajzuje rajn bilet, zawiyrô bôjtlik, łotwiyrô taśka, wkłôdô rajn bojtlik, zawiyrô ...

– Panie Pyjter! A coby wôs pierón szczelół – wrzesknół syndzia. – A dyć dejcie pokój ze tóm taśkóm i bôjtlikiym, bo niy szczimia!!!

– A szczelół, szczelół Wysoki Sóndzie. I beztoż tyż praskołech ci ta łoszkliwô kamela paryzolym, boch nic inkszego przi sia niy miôł!!!

 

Idzie to ale tyż posuchać na http://www.ojgyn.blog.onet.pl