Dziennik Budowlanej Jones

[MarzannaPG]

Poszukiwacze zaginionej arki – cz.1

 

Czerwiec 2003, prawie lato

 

 

Dziwnym trafem Sąsiad dostał już pozwolenie na budowę. Że co, że jak, a dlaczego my nie?! Po pierwsze: Jurassic Park wszystko poplątało: a to adres nie taki, a to zapomnieli szanowną mamusię wpisać, jak wpisali nie takie dane osobowe podali, czyli nic nadzwyczajnego, ot normalka urzędnicza. A po drugie: Sąsiad – stary wyga nas oświecił. Uśmiechnął się garniturem bielutkich ząbków w opalonej buźce, mrugnął zza ciemnych okularów, mignął złotem na szyi. I oznajmił:

- Nie ma to jak obłaskawić Potwora! Kupiłem bukiecik, buchnąłem w mankiecik, rzuciłem komplemencik i podesłałem do poprawek projekcik. I już jest Oswojona Bestyjka!

No to, nie ma siły, jutro Misiaczek do solarium, na bazar po łańcuch, dom przekopać w poszukiwaniu stosownych binokli, może jeszcze skóra z okresu „burzy i naporu” się nada (po wywietrzeniu środka na mole).

Jednak dinozaury jako relikt zimnej wojny przygotowały dla nas bombę z opóźnionym zapłonem.

Przybiega Sąsiad, buźka coś bladawa, wzrok goły i obłędny, szarpie się za biżuterię. Macha papierami i biadoli, że tam drobnym drukiem stoi: „działka w pobliżu stanowisk archeologicznych. Należy powiadomić Wojewódzką Inspekcję Ochrony Zabytków”. O czym go radośnie poinformowała Oswojona Bestyjka. I żeby ulżyć niedoli inwestora, Bestyjka już kogo trzeba powiadomiła. Przyjadą a właściwie to trzeba ich osobiście zawieźć . A jak coś znajdą, Burszytnową Komnatę albo Arkę Przymierza, to najwyżej możemy na swojej ziemi sobie budkę z biletami postawić. Ale i to nie wiadomo, bo zabytki nie zając, nie uciekną. O czym nas powiadamia ponuro Sołtys. Na jego kartoflanym poletku od czasów wojny też jest coś archeologicznego, ale Indiany Jonesy czasu nie mają się tym od pół wieku zająć. Niech leży, mówią, kiedyś odkopiemy. A żadnych prac z wyjątkiem polowych wykonywać nie nada! Niech leży, zgadza się Sołtys, kiedyś się wreszcie rozłoży na amen…

[MarzannaPG]

Poszukiwacze zaginionej arki – cz.2

 

Dzień, w którym miał nastąpić najazd sił nieczystych czyli poszukiwaczy zardzewiałych garnków zapowiadał się prawdziwie letni: słoneczny i upalny zatem astronomom się chyba coś pokićkało.

Gnamy z Misiaczkiem na działkę. On w celach porządkowych ( będzie kosił chaszcze) ja zaś nie mogę odmówić sobie zobaczenia lokalnego Indiany. A nóż Harrison Ford się trafi? Kryję się zatem w gąszczu i czekam. Misiaczek chlaszcze kosą wrednie rozrosłe trawsko. Do południa biją z nas siódme poty: jemu z powodu pracy, mnie z powodu opalania. A u Sąsiada nic się nie dzieje. Z wyjątkiem tego, że jakiś czas temu przyjechała kopara. Pan Koparkowy najpierw zapalił papierosa, coś kopnął, obejrzał swą maszynę a potem podszedł do Misiaczka (mnie w gąszczu nie zauważył) i poprosił, żeby miał na nią oko, bo jemu w gardle zaschło. Po czym wrócił z piwkiem. Gdzieś przy drugim wtoczyła się nasze ugory terenówka Sąsiada. Z daleka widać, że jakiś czerwony na twarzy. Może z powodu upału a może za dużo solarium? Oblatuje auto i pomaga wysiadać… jakiejś wielkogabarytowej babie! Herod Baba natychmiast przejmuje rządy. Pan Koparkowy na jej władczy znak grzebie łyżką i co grzebnie, to Baba ogłasza: „Stop”, włazi do dołu i tu dłubnie dziecinną łopatką, tam grzebnie grabkami, poprawi pędzelkiem zamiatając piach. A wszystko z niezwykłym pietyzmem i skrupulatnością. Zaś biedny Sąsiad lata wokół wykopu coraz bardziej buraczkowy. W oczach ma kasę fiskalną, co to liczy ile weźmie Pan Koparkowy, niezmiernie zadowolony z lekkiej, pełnej przerw pracy. Potem już tylko pali zrezygnowany papierosa za papierosem. A raz z nim zrelaksowany Pan Koparkowy.

Wreszcie pod wieczór Herod Baba obwieszcza zawiedziona: Biskupina nie znaleziono!

[MarzannaPG]

Poszukiwacze zaginionej arki – cz.3

 

Baba pakuje się do terenówki Sąsiada. Odjeżdżają. Pan Koparkowy skręca się ze śmiechu. Przychodzi do nas, podzielić się wrażeniami. Pyta, czy u nas też tak będzie, bo chętnie by sobie popatrzył a przy okazji zarobił niemało.

Nazajutrz Sąsiad, już luzak, raczy nas opowieścią jak to gdzieś Indiany u jednego gościa znalazły starożytne garnki i nie pobudował się biedaczek dopóki za jego pieniądze nie wykopali całego skarbu. A parę latek go kopali.

Wrrr, na pohybel takim poszukiwaczom!

I wtedy coś we mnie pęka. Ja, wychowana na Nienackim i jego książkach o Panu Samochodziku, całą duszą popierałam niestrudzonego tropiciela narodowych skarbów oraz pogromcę durnego chłopstwa, niszczącego zabytki znalezione na swoich polach. Teraz zaś zaczynam pojmować potępianą plebejską mentalność.

Niedoczekanie! Nie będzie u mnie żadnych zabytków! Już ja się postaram!

Zamierzam urzędasów pobić ich własną bronią. Czegoś się przecież od nich nauczyłam. Czytam uważnie papier, a skoro tam zapisano: „zawiadomić” to zawiadomię o rozpoczęciu budowlanych prac. Nic tam nie ma o osobistym kontakcie i dostarczaniu Herod Baby na miejsce prywatnym środkiem transportu.

Preparuję krótkie a treściwe pismo z wielkim nagłówkiem: „ZAWIADAMIAM” w dwóch egzemplarzach. Nawiedzam Inspektorat. Aż się nie chce wierzyć, że piękny obrośnięty bluszczem budyneczek kryje w sobie groźne mumie Totenhamona, co to czyhają na moją ziemię, by ją sobie pod szyldem wykopalisk przywłaszczyć. Nawet nie zamierzam zaglądać do biura Herod Baby. Sekretarka, antyczne truchło po ekshumacji, przywala pieczęć na moim egzemplarzu.

Czekamy w napięciu.Mija wymagany termin, Indiany się nie odzywają. Znaczy się nie mają obiekcji. Znaczy się niech sobie arki szukają w innym miejscu!

[MarzannaPG]

TROJA

 

8 sierpnia 2003r. Data historyczna. Przejdzie w pieśni do potomności.

 

Bohaterowie dramatu:

Troja – urząd miasta i gminy

Piękna Helena – pozwolenie na budowę

Koń Trojański – Misiaczek

Odyseusz – Budowlana Jones

Pięta Achillesa – ludzkie słabości

 

motto:

„Kiedy w popłochu Trojanie przebyli rów i ostrokół, pędząc i ginąc gromadnie z rąk ścigających Achajów, i zatrzymali się wreszcie w pobliżu swoich rydwanów, bladzi, drżąc z trwogi…”*

 

Akt I

Odyseusz sprytnie wypycha Misiaczka, żeby śladem Sąsiada przemienił Potwora w Oswojoną Bestyjkę. Niestety ten, kompletnie niedzisiejszy, odmawia przyozdobienia się łańcuchem, bodajby rodowym sygnetem. Nie i już. Z gadżetów zostaje tylko opalenizna, niejako samoistna, po pracy w polu.

Akt II

Misiaczek ma jednak dużo osobistego uroku, bo oto… UWAGA! KOŃ TROJAŃSKI zadziałał! Troja w perzynę obrócona a piękna Helena w ramionach inwestora! Odyseusz z radości nie wie, co najpierw robić: odlać złotego cielca bogom czy upić się do nieprzytomności.

 

chór grecki (śpiewa): "We are the champions!"

 

Epilog

Na szczęście nad trzeźwością bohaterów czuwa boginii opatrzności: mamusia. Jeszcze się tylko historyczny dokument musi się uprawomocnić i będzie można zaczynać!

Hm, budować mury obronne przed zemstą Trojan?

 

* Homer,frament "Iliady"

[MarzannaPG]

Angielski pacjent czyli nemocnica na kraji …

… wytrzymania. - cz. 1

 

Jakiś czas po zdobyciu Troi... A.D. 2003

 

Nagle się okazuje, że jest tyle do zrobienia. Trzeba zbudować sraczyk, jakąś budę na narzędzia, znowu skosić trawę, bo skubana podrosła i co najważniejsze wbić paliki wyznaczając nasz przyszły domek!. Uwzględniając wznoszącą się na horyzoncie Ślężę, bo mam życzenie co rano oglądać ją z okien sypialni. Pijąc przy tym na balkonie ulubioną herbatę. A co, nie wolno pomarzyć?

Jedziemy na działkę zadbać o konieczną infrastrukturę. Sołtys swoim kombi przywozi nam budkę leśnika, taki składany domek, który posłuży za barak budowlany. Fajnie się go montuje, niczym domek z kart, zaczepiając ściany z podłogą i dachem przy pomocy haczyków. Ha, żeby tak dom w pół godziny postawić!

Misiaczek przystępuje do kopania latryny. Przy okazji wychodzi na jaw pewien problem: nasz samochodzik nie jest w stanie bez urwania podwozia wjechać na działkę. Łapię za drugą łopatę i skuwam koleiny. Nawet mi to idzie, chociaż ziemia twarda a garby zdążyły się przez rok solidnie utrwalić. Wieczorem próba generalna: Misiaczek bez problemu dociera autkiem aż pod przyszły kibelek.

Nazajutrz jest niedziela. Budzę się późno, wszystko mnie boli. Ot, potężne zakwasy, myślę sobie, trzeba się rozruszać. Dlaczego jednak nie mogę wstać bez wycia? A jak już stoję to nie mogę siadać ani się zgiąć?

W poniedziałek doktor Żywago fachowo stwierdza: „zapalenie nerwu kulszowego”. Dobra, niech mi da jakieś antybiotyki, przecież muszę się wyleczyć, bo na działce jeszcze kopania, że hoho!

Doktor z sadystycznym uśmiechem zapisuje serię zastrzyków.

[MarzannaPG]

Angielski pacjent czyli niemocnica na kraji …

… wytrzymania. – cz 2.

 

Nazajutrz znów pokonuję straszne schody prowadzące do przychodni, zaprojektowane przez sadystyczną pracownię, której pracownicy zapewne nigdy nie byli chorzy, zwłaszcza na rwę kulszową. Potem jeszcze muszę wdrapać się na wysoką otomankę i obnażyć pośladek. Publicznie, bowiem z powodu upału zabiegowy stoi otworem a przeciąg wysoko podwiewa zasłonkę parawanu.

Uff jakoś się udało. W zabiegowym siedzi też dziadek i mierzą mu właśnie ciśnienie. Obawiam się, że wynik nie będzie miarodajny…

Na widok strzykawy robi mi się słabo: czy ja jestem koniem? W igle dziura jak nie przymierzając w szprycy tortowej. Siostra robi zamach… Zamykam oczy…

Łup! Oczy mi się same otwierają o tak: a świat znika w błysku atomowym. Potem, zgodnie z zasadą Hitchcocka, jest jeszcze gorzej: coś mnie rozrywa od środka, piecze i pali ogniem srogim, jęk mi się dobywa z gardła, lecz cienki i słaby, bo zęby zaciskam na pięści.

- No, jeden za nami – ćwierka radośnie pielęgniara. – Teraz będzie ten bardziej bolesny.

Chcę uciekać, ale sparaliżowało mi półdupek wraz z nogą.

Sru! I znów wnika w mięsień rozżarzona lawa, oblewają mnie siódme poty. A tu trzeba wstawać z leżanki, pacjenci czekają.

Idę, nie – zataczam się, przytrzymuję ściany. W poczekalni nagle jakoś się robi dziwnie pustawo… Znowu te cholerne schody! Kiwam się przy barierce niezdecydowana- którą zacząć nogą: lewą czy prawą?

Po tygodniu pupa jest sino- fioletowa, ale czuję się uleczona: rwa kulszowa mnie nie boli a jeśli nawet to jej nie czuję przez ten ból pozastrzykowy. I chyba o to chodzi...

Doktorowi Żywago z satysfakcją oświadczam, że wkrótce z Misiaczkiem wyjeżdżamy w miejscu, gdzie przychodni jeszcze nie wybudowano.

- Dobrze, pani Jones. Wobec tego zapiszę iniekcję w tabletce.

Że co? A nie można tak było od razu?

[MarzannaPG]

Wejście Smoka – cz. 1

 

sierpień 2003, uprawomocnienie się zbliża, w sercu euforia, krew szybciej krąży, szaleństwo przygotowań…

 

W szaleństwie jest metoda. Oto pojawia się pierwsza i najważniejsza budowla na naszej dziewiczej działce… czyli wychodek . Po niej paliki dla Pana Koparkowego. A wygląda to tak:

 

http://foto.onet.pl/upload/9/15/_391773_n.jpg

 

Niestety Pan Koparkowy jest nieuchwytny. Wybieramy innego. Zatem przybywa ów nasz zbawiciel na dzikiej swej maszynie o ślepiach pałających i glebożernej paszczy. Z przepastnych wnętrzy wychycha długowłosy blond młodzieniec z kitką: skrzyżowanie Kelly Familly z King Bruce Lee Karate Mistrz, sądząc po stroju vel młody Luke Skywalker, który parę lat świetlnych nie oglądał fryzjera.

- Kopać? Kopać? Już? – zapala się do roboty, drobiąc w miejscu całkiem jakby się do walki szykował. Niekoniecznie z oporną materią jaką jest ziemia.

Misiaczek, jako że trenował kiedyś sztuki walki, przyjmuje wyzwanie. Podąża ku Małemu Smokowi, zamiast cepów do ryżu dzierży po słowiańsku kosę niczym prapradziad rolnik albo jaki kościuszkowiec.

- Teraz nie kopać! – oświadcza twardo. – Jak się pozwolenie uprawomocni. Ja jakiś tydzień, w poniedziałek.

- Poniedziałek? Poniedziałek? – podskakuje Kelly Familly, niezadowolony, że nie może teraz dać kopa. – Hu! Ha! W niedzielę i ani dnia dłużej! – wali z byka.

- Niedziela nie! Poniedziałek!– kontruje Misiaczek.

Teraz chwila napięcia. Kto spasuje?

[MarzannaPG]

Wejście Smoka – cz. 2

 

- Dobra niech będzie! – ustępuje blond Bruce Lee. A przynajmniej tak się nam wydaje.

Szczęśliwi wyjeżdżamy na krótki urlop, w dziką krainę jezior. Po tygodniu wracamy i od razu gnamy na naszą ziemię. Akurat jest niedziela. Słonko pięknie świeci, skowronek-stały bywalec na naszym niebie drze się na powitanie jak opętany. A tu na naszym cudnym rudym ściernisku zieje dziura niczym lej po bombardowaniu. Za lejem piętrzy się wał humusu usypany na podobieństwo widocznej w oddali Ślęży. Zatem mamy prywatną górę oraz prywatne podwaliny pod budowę ziemianki.

A to Feng – Shuja z tego blond karate!

A potem: Sru! Dostaliśmy pieczątkę. I wszystko jest legalne. Za to Misiaczek robi korektę wydatków: trzeba zakupić więcej bloczków na fundament.

[MarzannaPG]

Bez przebaczenia

 

 

Końcówka lata, druga połowa sierpnia, niedługo koniec wakacji, nadeszła długo wyczekiwana chwila…

 

 

Oto wybiła Godzina Zero. Przeklęty budzik oznajmia wstrząsające dane: piąta, w dodatku rano. Nie ma zmiłowania – pora zacząć wymarzoną budowę. O tak zboczonej porze wykrzesuję z siebie na tyle entuzjazmu, by się wygrzebać z pościeli. Jak lunatyk pakuję do autka pół dobytku, bo przecież będziemy oprócz budowania: śniadać, obiadować, zakąszać, popijać, dokonywać ablucji, przebierać stosownie do zajęć i pogody i sto innych rzeczy (na szczęście dla nas, pakowanie odbyło się wczoraj).

W czasie drogi znów zapadam w drzemkę. Ale co to jest 12 kilometrów?! Autko pokonuje je bezlitośnie szybko i nawet oka nie zdążę zmrużyć a już jesteśmy na miejscu, gdzie znów ten upierdliwy skowronek drze się nad głową jak opętany.

Kiwam się na skraju leja po bombardowaniu, cudem doń nie wpadając. I cwanie obmyślam, gdzie by się położyć, co by Misiaczkowi nie wadzić i w oko nie wpadać. Za prywatną Sobótką? Za budą leśnika? W autku?

Misiaczek jednak przytomnie odciąga mnie od wądołu i krótkimi rozkazami ( w tym stanie tylko krótkie do mnie docierają) nieprzejednanie zarządza… picie kawy! Na szczęście jak przystało na rasowego ( byłego) budowlańca nie rozpoczyna pracy bez wspomagania.

Ledwie pokrzepiona mocną herbatą (nie pijam kawy) jakoś dochodzę do siebie, zostaję brutalnie wygnana do ziemianki, gdzie mam rozciągać sznurki zgodnie z wytyczonymi przez geodetę punktami. Misiaczek jak cerber pilnuje z góry, jednocześnie przygotowując szalunki pod fundament. Natura też jakaś dzisiaj bezlitosna. Skowronek coś za wesolutki, chyba się, drań, naigrywa zaś słoneczko z każdą chwilą daje mocniej popalić. Jak tak pójdzie dalej, do wieczora będę przypominać przypieczony skwarek. A gdy czasem zawieje wiaterek, to sypnie pyłem w oczy i zakurzy prosto na spocone ciało. Wkrótce wyglądam jakbym się w ziemi tarzała. I nawet nie zgrzytam zębami ze złości, ot same zgrzytają od piasku.

Szalunki częściowo przygotowane, sznurki założone, skorygowane przez nadzorcę - Misiaczka i niewolnica Isaura dostaje wychodne tzn. ma przygotować śniadanie!

[MarzannaPG]

Iniemamocni

 

Prawie koniec wakacji (błeeee…)

 

A my szalujemy, szalujemy i… wciąż szalujemy. Aż się Sąsiad Zza Płota zainteresował co my tak w tej dziurze robimy, bo całe boże dnie tylko nasze czupryny znad zwałów ziemi wystają. Czyżbyśmy próbowali dotrzeć do jądra Ziemii? A może skarbów szukamy? A te dechy po co? Domek na palach będzie czy jak? Na wieść, że męczymy się z ławą fundamentową, a może bardziej na widok naszych spoconych i umęczonych gębuś oświadcza, że jak tak, to pożyczy nam gotowe szalunki. Przystajemy chętnie. Następnie Misiaczek pół dnia wozi autkiem owe szalunki. Za to ustawiamy je piorunem, Potem podsypka i można przystąpić do skręcania zbrojenia. O ta robota podoba mi się bardzo! Takim zajefajnym zakrzywionym urządzonkiem zakręcam drut wiązadełkowy na strzemiączkach (Ha! Jakie fachowe określenia, co nie?!). Cień od budy pozwala mi zachować resztki skóry a może nawet ratuje przed rakiem. Do tego wieje wiaterek, mineralna nie smakuje jak ciepła zupa. Żyć nie umierać! Nawet do porannych pobudek jest się w stanie człowiek przyzwyczaić.

No i dnia pewnego zbrojenie gotowe! Przybywa betoniara i lu! Zalewa betonem całą naszą robotę! Kurde, to po co my tak się dwa tygodnie męczyliśmy?

Ale zaraz patrzę i co widzę? Jejku! Toż to zarys naszego domku! O, tu będzie jadalnia w wykuszu! A tam kuchnia! A tutaj salon!

Zaczęłam już meblowanie!

A oto pierwszy efekt działań Iniemamocnych:

http://foto.onet.pl/upload/0/94/_391806_n.jpg

[MarzannaPG]

Matrix- reaktywacja

 

Dywagacji ponadczasowych ciąg dalszy anno domini 2003

 

Jakiś czas temu, gdy jeszcze myśl o budowie ledwo się tliła, Misiaczek i ja, zgodnie z zasadą ciasne, ale własne, przekształciliśmy nasze mieszkanko. Teraz zaś cieszymy się, iż będziemy mogli je sprzedać, żeby sfinansować budowę. Cieszymy się, zapominając, że żyjemy w Matrixie, świecie rządzonym przez urzędników, którzy narzucają swoje wizje rzeczywistości. I tak oto stoję znowu przed obliczem Wielkiego Mandaryna (U)Szu.

- Cing, Ciang, Ciong! Wy wykupić mieszkanie! Wy sprzedać je za pięć lat, to nie płacić haracz! A jak sprzedać wcześniej, to płacić! Okey? Cing! Ciang! Ciong!

Skoro taki przepis to trudno. Liczymy: za pięć lat to będzie 2006 rok. Trochę długo, ale co tam, trzy lata zlecą jak z bicza strzelił. O, już za dwa można szukać kupca – pocieszamy się.

A takiego wała!

- Nie! Nie! Nie! Wy nie rozumieć! Cing! Ciang! Ciong! – mówi Wielki

(U)Szu z dobrotliwym uśmiechem. – Wy sprzedać w 2007, to nie płacić. Jak w 2006 to płacić!

- Jak to płacić? – denerwuję się. – W kwietniu 2006 roku minie dokładnie 5 lat od przekształcenia! Tu mam dowód! – I macham zaświadczeniem ze spółdzielni.

Mandaryn patrzy na mnie z pobłażaniem. Bo dla niego to pisemko to odpowiednik papieru toaletowego - tyle mogę z nim zrobić.

- 2006 się skończyć dopiero w 2007 ! Cing! Ciang! Ciong!

Przecież to logiczne, co nie? Nie wpadłam na to? Jakaś chyba niedorozwinięta jestem! Od dziś nie świętujemy z Misiaczkiem rocznicy ślubu zgodnie z datą, ale zawsze w Nowy Rok kolejnego roku. Jakie to ułatwienie! Może tak wszystkie rocznice za jednym zamachem?!

[MarzannaPG]

Siłaczka czyli zlot strongmenów

 

Wrzesień 2003, koniec wakacji, cholera

 

Na budowie Siłacz Misiaczek baruje się z betoniarką, uprawia Spacer Farmera z betonowymi bloczkami, dźwiga je, by w odpowiednim porządku ustawić. Efekt widać taki:

 

http://images23.fotosik.pl/21/bce054f48553e8b6med.jpg

 

 

Siłaczka czyli ja powracam do pracy i siłuję się z niewiedzą podopiecznych.

„How do you do?” „Eeee….”,

“Do you speak English?” “Eeeee... yes, yes.”

Efekt niewielki albo żaden.

Po katorżniczej pracy Siłaczka jedzie na budowę, gdzie oddaje się przyjemnościom: odziewa się w kufajkę, gogle i leci skuwać nierówności tego, co wymurował Siłacz Misiaczek. O tak:

 

 

http://images28.fotosik.pl/21/7f92ee5ea16fe543med.jpg

 

 

„Do you like apples? „Eeee...”

“How are you?” “Fine, thanks!’

Nareszcie jakiś efekt!

Na budowie dużo większy: Ladies and gentelmen, Strongman Misiaczek i Strongwoman żona present- ują swe dzieło! Welcome! Ta-daa!

 

http://images21.fotosik.pl/386/43dc0a31123d96ccmed.jpg

 

Fanfary przebrzmiały, główki po opiciu fundamenciku wytrzeźwiały i pora na wsparcie. Przybywa Siłacz nr 2 vel Kolega Misiaczka. Szast – prast jak na strongmenów przystało ubrali fundamencik w gustowne wdzianko. Klasyka: czerń i biel. Prawdziwy kostium od Chanel. Perfuma też przednia. Ta sama firma Chanel No 5 czyli piąte poty ( na siódme przyjedzie czas potem).

 

http://images26.fotosik.pl/21/ac93fb9310138c37med.jpg

 

No i nadszedł. Przybywa kolejne wsparcie siłaczy: tubylczy oddział zbrojny w łopaty. To znaczy jeden nie miał, choć to był warunek zatrudnienia. „Gdziesik się podziała. Byde robił ryncami”. Sypał piach i ubijał? Dobrze że u nas jest łopata w zapasie. No i ruszyło!

Na kopareczce uwija się znów Kelly Familly, sypie w fundament piaseczek jak fryga aż mu kucyk ino miga, Strongmeny Wieśmaki klepią i ubijają a nad całością czuwa Misiaczek, wespół machający łopatą.

Po 20 minutach Wieśmaki wysiadają. Wiotki jakoś ten kwiat narodu, kwęka bidaczek, po ziemi się słania – jak nic wymaga silnego podlania. Wody jednak się wzbrania. Od piwa natomiast pięknie się ożywia, nawet kolorków dostaje. Z siatami piwa Spacer Farmera uprawia Siłaczka.

Wkrótce jednak w łapach aborygenów częściej miga aluminium niźli stal. Tymczasem Stary Familjok czyli ojciec Kelly-ego nasypał kolejną wywrotę kruszywa. Góra rośnie, Misiaczek uklepuje sam, grupa Wieśmaków z piwkiem w ręku jeno podziwia. Troszkę pogoniona do pracy się zrywa, pokręci się, poudaje i znowu w narożniki siada. Koło południa każdy przytupuje zniecierpliwiony czekaniem na wypłatę, bo gorąco, bo piwa nie ma, bo baba tam w chałupie z obiadem czeka. Wściekły Misiaczek wypłaca kwotę pomniejszoną o koszty napoju. Jak to? Regeneracja organizmu powinna być gratisowa. Była - Misiaczek wskazuje nieużywane zgrzewki wody mineralnej. I w ostatniej chwili odbiera naszą łopatę temu, który do pracy stawił się nieuzbrojony, lecz jak najbardziej uzbrojony opuszczał plac boju („Ażem się przyzwyczaił. Myślałek, ze moja”).

Never again czyli Tym Panom dziękujęmy na zawsze.

Narzędzie przejmuje Siłaczka.

Ostatni wysyp kruszywa, ostatnia runda Kelly Family , ostateczny uklep i gotowe. Cholera, znikła gdzieś cała praca, cały urobek paru tygodni.

Był domek i ni ma domku! I znowu wszystko od początku?

 

http://images25.fotosik.pl/21/728fab5782c7b9a5med.jpg

[MarzannaPG]

Placówka

 

polska wieś anno domini 2003

 

Jest w ‘naszej’ wsi Ostatni Tradycyjny Rolnik. Reszta, jak mawia, to Kowboje i Farmery. Tradycyjny, jak nazwa wskazuje, produkuje tradycyjnie: jaja, mleko i jego przetwory oraz wszelakie płody rolne. Ceny u niego jednakże nowoczesne, rzekłbyś całkiem miastowe . Ale miastowych nie lubi.

„Przyjeżdżają tu, ziemię wykupują, domy budują, nieroby!” To o nas. I naszym Sąsiedzie.

„Stawy i rowy zasypują. Tam żabki były. Mnie to boli!” – to o innej budowie. A po podwórzu co kot przejdzie to wypasiony jak po Treblince z Majdankiem, a pies zażywa wypoczynku na łańcuchu.

Jedyne Tradycyjne Gospodarstwo Rolne wyróżnia zapach gnojowicy (ja go uwielbiam! Kojarzy mi się z dzieciństwem u babci! ) oraz dziadostwo na podwórku. U Farmerów i Kowboi nietradycyjnie czyściutko.

Świętujemy dożynki. We wsi festyn, zabawa, leje się piwo. I kręci cukrowa wata (Jeju! Znowu wspomnienie z dzieciństwa na żywo! ) Tradycyjny się burzy: „Co to za dożynki jak u niektórych zboże na polu leży!” Znaczy się u niego, bo nietradycyjni nietradycyjnie maszynami szybko zebrali.

Tradycyjny i Nietradycyjni mają wroga wspólnego. Farmera i Kowboja w jednym -Obszarnika Gdzie nie rzucisz beretem – wszystko jego.300ha w pobliżu, 3000 ha razem do kupy. Szkopuł, że: obcy – Hiszpan albo Holender (zdania podzielone: „Wiadomo że na ha, hu… jeden!”) a przecież: „nie rzucim ziemi…”, „nie będzie nam Niemiec (tu Hiszpan vel Holender)…”.

Maszyny u niego kosmiczne. Nasze autko taki traktor by zmielił i nie zauważył. Ramiona opryskiwarki nie zmieściłyby się na naszej działce a małej nie mamy. W czasie suszy Obszarnik nie spogląda z nadzieją w niebo, nie rozpacza, on na pola wtacza wodne armatki. W dzień, bywa i w nocy patroluje swoją posiadłość z wysokości osiek landrovera! „Kurzy mi do mleka, cholera!” – złorzeczy żona Tradycyjnego. – Pani z nim pogada!”. „Ja? Dlaczego? – wykrzykuję zaskoczona nie tylko ceną, skądinąd pysznego tradycyjnego sera. „Przecież to pani sąsiad!”. No fakt, od ogrodu sąsiaduję z ową trzysetką hektarów. Ale będę go na lasso łapać jak będzie przejeżdżać? Mnie tam serek z zakurzonego mleka smakuje.

Dom mieszkalny Obszarnika owiany jest legendą. Jedni widzą go tu, inni tam, jeszcze inni twierdzą, że mieszka w Hiszpanii (albo Holandii) i przylatuje tu helikopterem.

Helikopter jest na fali odkąd burmistrz zleciał nam z nieba taką właśnie maszynerią, by podziwiać świeżo wylany asfalt wprost na drogę polną (dosłownie wprost!). Drogę pochwalił, nożyczkami wstęgę przeciął a zapytany o jej oświetlenie elektryczne (do tego trzeba by ten asfalt znowu rozebrać), rozejrzał się i rezolutnie odparł: „Nie będziemy budów oświetlać!” (to o naszej i Sąsiada budowie). Po czym odleciał, bo miał daleko, niecałe 20 km. Tradycyjny znowu złorzeczył, bo mu kury przestały się nieść.

Jedyny Taki We Wsi boi się Unii jak diabeł święconej wody. Ksiądz go z ambony postraszył*. Ten sam, co okradł wiernych i uciekł z kasą, więc zabytkowy kościółek chyli się ku upadkowi. Upada też dom dziecka, co miał nieszczęście zasiedlać poklasztorną budowlę, odbieraną teraz w ramach sprawiedliwości dziejowej czyli odwetu za historię.

We wsi powstaje drugi sklep. Napływa coraz więcej miastowych. Tradycyjny ma dylemat. „Z jednej strony żyję z was, z drugiej…”.

Wiemy: żabki, lenie, ziemia za psi grosz…

Wolę się nie przyznawać, że ja też rolnik . Wciąż mamy w dzierżawie ten hektar przeliczeniowy kiedy staraliśmy się o siedlisko. Ja nawet przeszłam stosowny kurs, na co posiadam papier. Ciekawe do której zaliczyłby nas kategorii?

Kowboji? Farmerów? A może Rolników Miastowych?

 

 

* dziś, anno domini 2007, już się nie boi, ale narzeka jak kiedyś pomimo różnych dogodności (maszyny sobie kupił jak "Farmery", po mimo tego nie zdąża na dożynki! ) Przecież on jest Tradycyjny!

[MarzannaPG]

Piknik pod wiszącą skałą

 

Jesień idzie, nie ma na to rady...

 

Przyjechały ceramiczne pustaki, więc „Alleluja i do przodu!” – jak powiedział jeden radiowiec.

Chociaż pośpiech wskazany jest przy łapaniu pcheł, na budowie czasem jednak też. Zwłaszcza tej prowadzonej systemem gospodarczym. Trzeba zdążyć przed zimą z zalaniem stropu. Ja do południa w pracy, Misiaczkowi kończy się pracowity urlop. Zatem przybywa znowu wsparcie w osobie Kolegi Misiaczka. Ja po pracy robię za Pomocnika Murarza: podaję bloczki, zaprawę, narzędzia. I nagle dom rośnie jak na drożdżach. O tu będzie kuchnia, a tu salon! Jaki duży. a gdy była wylana ława wydawał mi się za mały. Najbardziej szaleję jak w budowli wyłania się wykusz. Jest piękny, dobrze że Misiaczek nie dał mi go wyrzucić z projektu!

Koniec polskiej złotej jesieni, coraz bardziej robi się zimno i deszczowo. Zdążymy przed pierwszym mrozem?

Przyjeżdżają pustaki Terriva oraz stal. Pogoda nam nawet sprzyja i hurra! to mój Pierwszy Wolny Dzień na Budowie! Zostałam zwolniona, nie dyscyplinarnie, lecz dlatego, że to „robota nie dla mnie”. Nie wlezę na rusztowanie, nie znam się na układaniu stropu. Podobno będę tylko przeszkadzać. Więc nie przeszkadzam, tylko sobie siedzę w myśliwskim domku, piję ciepłą herbatkę, zajadam ciasto i patrzę. Jednym słowem: się obijam. Nikt ode mnie nic nie chce. Nikt nie woła: „Przynieś, wynieś, podaj!”. A faceci uwijają się jak w ukropie.

 

http://images23.fotosik.pl/21/09ef5c691ac85776med.jpg

 

Za jakiś czas przyjeżdżają stemple z tartaku i w salonie wyrasta mi las!

[MarzannaPG]

Dzień Świra

 

6 listopada 2003

 

Dokładnie 11 tydzień budowy a jeszcze dokładniej 83 dzień. Dziś będziemy zalewać strop. Pobudka rano, dłuuugo przed świtem zwłaszcza że tak późną jesienią o wczesny świt trudno. I już od pobudki niemal w środku nocy można dostać świra. Misiaczek z niepokojem zerka na termometr. Uff, nie ma mrozu. Ale to w mieście. Skąd wiadomo jak jest we wsi na polu? Misiaczek chce wyrwać termometr z okiennej ramy, by mierzyć temperaturę na budowie. To już świr nr 2.

Na miejscu okazuje się, że wprawdzie jest szadź na trawie, ale niewielka i zanika w miarę jak nad horyzontem unosi się słońce.

Misiaczek i Kolega dopinają wszystkie prace, żeby było cacy. Ja ich wspomagam ciepłą kawą, herbatą, smacznym ciastem, dobrym słowem. W międzyczasie żeby nie zamarznąć skaczę sobie po lesie w salonie.

Przybywa drogi Pan Kierownik Budowy (oj drogi on, drogi! ). Aprobuje wykonanie stropu i można czekać na betoniarę. Beton się spóźnia. Jest chłodno, można z zimna ześwirować jak się tak stoi i nic nie robi. Dla rozgrzewki kopiemy dołki pod słupki ogrodzeniowe.

Nareszcie widać gruchę na drodze (po paru ponaglających telefonach).

Zaczyna się kolejne świrowanie. Beton się z podajnika leje, ci latają po stropie jakby to była gorąca smoła, Pan Kierownik się dwoi i troi tyle że na dole, ja się mu plączę i włażę w drogę.

Grubo po południu jest wreszcie stropik! No to teraz świr następny: przyjedzie w nocy mróz i go rozsadzi?

Przed wieczorem wracamy na budowę okrywać wylany beton czym się da: kartonem a nawet przez Sołtysa zorganizowaną słomą. To dopiero była jazda! Tak, 6 listopada szczególnie zapisał się nam w pamięci, nie tylko na kartach dziennika!

Potem było nie lepiej. Na drugi dzień wszystko ściągamy, bo pada deszcz i samoistnie nawadnia schnący beton. A przed wieczorem nakrywamy. Cudowny, niezapomniany czas!

Wreszcie zakrzepły strop ocieplamy nową dostawą słomy (już bez kartonu), przykrywamy belą czarnej folii, wstawiamy stare okna pozbierane na blokowych śmietnikach i domek gotowy do zimowania.

 

http://images29.fotosik.pl/21/f5b9ea1df6a35603med.jpg

 

Pa pa, domku! Do wiosny!

[MarzannaPG]

Siedem mgnień wiosny – cz. I

 

 

Cyk, cyk, cyk ....Sztyrlic wiedział… nie powiedział… a to było tak:

 

 

Wiosna 2004, miesiąc przed wstąpieniem do Unii Europejskiej.

stan: ło jezu, ludziska, Łunia idzie, ratuj się kto może i kupuj materiały budowlane!

 

Cyk, cyk, cyk... cyka silnik autka. Turlamy się na działeczkę. Wokół wiosna, wiosna, wiosna lalala.. KURNA NIECH KTOŚ POWIE TEJ CIZI WIOŚNIE, ŻE JUŻ JEST, bo właśnie pada śnieg!!

pada śnieg, pada śnieg, dzwonią dzwonki sań! - KuRNa ich MAĆ!

 

Zasp wprawdzie nie ma, ale i tak motokrosem pokonujemy nasze 80 metrów drogi prywatnej. Wiraż Hołowczyca i jesteśmy, kulturalnie, na miejscu.

 

Cyk, cyk, cyk ... cyka mi pikawa – znowu nas KURNA OKRADLI! Buda leśnika stoi otworem, w progu nas wita uśmiechnięta betoniarka. Szczerzy zębatki, bo nie ma silnika. Szczęściem silnik spoczywa w bagażniku naszego autka. Choć raz przechytrzyliśmy cwaniaka- złodziejaszka!

 

Cyk...cyk...cyk.. coś tu nie cyka. Z budy prowadzą dziwne ślady, jakieś linie, kręgi na śniegu i idą ku nieistniejącemu w polu ogrodzeniu a potem hen, w buraki. Ufoludki jakie? Ale nie, to brakuje nam taczki. Oponka spoczywa w bagażniku obok silnika, ale koło na feldze (rafce?) zostało i kradziej spryciula z pomocą wynaturzonej natury (śnieg! ) sobie poradził.

Ale trop świeżutki, może nas naprowadzi? Misiaczek niczym gończy pies podąża śladem. Widzę go jak po polu kluczy, zawraca i znowu kroczy aż znika wśród wioskowych chałup. Wraca. Ślad się urwał na jezdni, dalej była różnych tropów cała masa.

Jedne kręgi były, innych za to nie ma. Studziennych. Betonowych. Ciężkich jak cholera. 10 lat przeleżały na widoku w ogrodowej działce a tutaj- masz!- nie utrzymały się nawet pół sezonu. A gdy sobie przypomnę jak dygaliśmy z tym słodkim tonażem, bo na działeczki ogrodowe wjeżdżać autkiem nie nada...

 

Cyk...cyk...cyk... teraz to dopiero będzie CYRK! Łypnijcie wyżej, na bunkierek gustownie okryty foliałkiem. Odziać to pikuś, ale próbowaliście kiedyś ściągnąć takie gustowne lateksowe wdzianko? Jazda na maksa. Jak refowanie żagli na trójmasztowcu przez dwóch majtków.

 

Cyk...cyk...cyk... cyka do nas Miejscowy.

- A co to, panoczku, słomiany dach bedzie? - pyta.

- Nie bedzie – odpowiada 'panoczek' Misiaczek owinięty mokrą folią, z mokrą słomką w zębach i podobnym wiechciem we włosach.

Wyplątuję się z folii z drugiej strony. Zerkam na bunkierek z kopką zawilgotniałej słomy na szczycie i lasem w salonie.

To ma być mój wymarzony domek?

 

- Już wiem!- cieszy się Miejscowy prezentując mocno przerzedzony stan uzębienia. - Będzie nowy PGR!!

[MarzannaPG]

Siedem mgnień wiosny – cz. II

 

cyk, cyk,cyk, Miejscowy na cyku poleciał nieść wieść w wieś.

 

A my:

 

Hej, widły w dłoń, słomę w juki i wywalać ją w troki!

 Hajda na strop! Okażemy się godni tej wiochy!

 

Kiedy Elyta skończyła, PGR był już na poziomie. Salonu. Czas wywalać z niego las.

 

Hej, siekiery w dłoń...!*

 

cyk, cyk, cyk... ciurkała woda , bo takie z nas Carringtony, że basenu się dorobiliśmy. Na suficie.

Komu, pomysł, komu? Na basen w domu? Bierze się projekt, troszkę pozmienia , zrobi w stropie obniżenia, zakrywa, odkrywa na wiosnę i już – czary-mary_ jest – jakie to proste,co nie?

Siedzę sobie nad brzegiem basenu, w wyjściowej kufajce, z góry podziwiam okolicę i się basenem szczycę. Krótko, bo…

 

Hej! Wiertła w dłoń…!

 

I już basenu nie ma… Jest za to salon jak plaża po odpływie (gwoli wyjaśnienia: nie ma jeszcze chudziaka jeno ubity piach).

 

 

*licencia poetica czyli licencja na przesadzanie... lasu!