Od kwietnia do ... zimy (jesieni?) - co Wy na to?

[wu]

skubane jakie ładne:lol:

[Agduś]

skubane jakie ładne:lol:

 

Ale, że co?

 

A zauważyłaś, jakie piękne limby tam rosną wszędzie?

 

Tak sobie idąc i podziwiając widoki dotarliśmy do okolic skażonych cywilizacją.

 

 

 

Na widok powyżej też wpłynęła cywilizacja. Najpierw pośrednio - wykończyła świerki podgrzewając klimat, później bezpośrednio za pomocą pił.

 

Spacerując wokół Szczyrbskiego Plesa usiłowałam sobie wyobrazić to miejsce nieskalane ludzką ręką. Ciężko było...

 

 

 

 

[EZS]

Przeczytała ale pisanie nie bardzo mi idzie, bo NET mam tylko w komórce. Wyjechała jestem, ale widoków takich nie mam.

[Agduś]

 

 

 

 

[wu]

no skubane takie ładne te widoki:lol:

[Agduś]

O, tutaj staw wygląda prawie jakby nie został zamieniony w parkowy stawek ze złotymi rybkami:

 

 

Bo na tamtym brzegu tylko ten stożkowaty hotel stoi i widać skocznię narciarską, jeżeli się wybierze ujęcie bez nich, to tylko ogołocone z drzew zbocza świadczą o tym, że to jednak antropocen.

 

 

 

Doszliśmy do zabudowanego hotelami brzegu stawu. Niektóre, chociaż wielkie, przynajmniej jakiś urok staroci mają, inne są obrzydliwie nowoczesne i zupełnie tam nie pasują. Trzeba jednak przyznać, że takiego koszmaru jak hotele Gołębiewski sobie tam nie postawili, no ale tych ostatnich chyba nie da się przebić pod względem okrutnej i bezwzględnej ingerencji w krajobraz i uderzającej kiczowatością brzydoty.

 

Ominęliśmy te wszystkie cuda architektury i zmierzając w stronę parkingu trafiliśmy na ruinę jakiegoś ośrodka wypoczynkowego. Aż mnie otrzepało z obrzydzenia! Mam nadzieję, że to wyburzą.

 

Trochę zabłądziliśmy na jednym skrzyżowaniu i pojechaliśmy przez Smokowiec, ale nie zatrzymywaliśmy się tam, bo to było miejsce startu kolejnej wycieczki.

[wu]

i co było dalej:lol:

[Moose]

Pięęknie... dawno w górach nie byłam, chyba czas na wyjazd

[Agduś]

Dobry czas na wyjazd w góry! Jeżeli pogoda pozwoli, wyskoczymy w niedzielę.

 

A co było dalej? No wróciliśmy do Hrabuszic, zjedliśmy obiad, pewnie pograliśmy z dziećmi w Tabu, coś poczytaliśmy, oglądnęliśmy mapy, sprawdziłam ceny wjazdu kolejką linową na Łomnicę i wróciliśmy do przyziemnych planów. No drogi ten wjazd niemożebnie... Ale kolejnego dnia nie żałowaliśmy. Zresztą pewnie i tak bilety trzeba z dużym wyprzedzeniem kupować.

Burzy nie było, ale kolejnego dnia upał miał być większy i prawdopodobieństwo burzy też. Trasę wybraliśmy wielowariantową, z możliwością przedłużania lub skracania w razie konieczności.

 

Zaparkowaliśmy w Smokowcu niedaleko stacji kolejowej na parkingu strzeżonym przez bardzo miłego i bardzo gadatliwego pana.

Szybko dotarliśmy do początku szlaku.

 

 

Najpierw należało dostać się na Hrebienok. Można kolejką, taką jak na Gubałówkę, można na piechotę. Oczywiście wybraliśmy tę drugą opcję, mimo upału (okropnego tego dnia) i asfaltowej drogi wzdłuż torów.

 

 

Kilka razy minęła nas kolejka, mijali nas ludzie, my mijaliśmy innych ludzi... Pod górę, w upale i słońcu - to zdecydowanie nie jest to, co tygryski lubią najbardziej... A w każdym bądź razie ja nie lubię. No ale wyżej miało być lepiej. I zdradzę Wam, że było.

 

Kiedy popatrzyliśmy na szczyt Łomnicy, przestałam żałować, że nie mogliśmy na niego wjechać, żeby pooglądać widoki.

 

 

Lepiej już tego dnia nie było. Gorzej i owszem. Kurczę, zapłacić pińcet za bilety, wjechać i przez przydziałową godzinę wpatrywać się w takie widoki... No Żal by było.

 

 

Szybko minęliśmy zabudowania przy górnej stacji kolejki. Jeżeli ktoś by się spodziewał, że zastanie tam coś na kształt Gubałówki z tymi wszystkimi stoiskami i "atrakcjami" dla ceprów, to by się zdziwił. Owszem, jakaś zjeżdżalnia, knajpa albo dwie, wypożyczalnia rowerów i właściwie tyle.

Dziewczyny znalazły na szlaku tabliczki z kolejnymi odcinkami baśni o orle, który chciał zostać królem zwierząt.

Szybko dotarliśmy do pierwszego na trasie schroniska - Bilikovej Chaty. Minęliśmy ją i wreszcie zeszliśmy z asfaltu.

 

[Agduś]

Do następnej Rainerovej Chaty można było iść krótszą drogą, ale przecież nie po to się idzie w góry. Jak wielu innych turystów ruszyliśmy ostro w dół, żeby później wrócić na górę, ale po drodze zobaczyć Vodopady Studeneho Potoka.

 

 

 

 

 

 

[Agduś]

 

 

 

Coraz mniej świerków, coraz więcej chmur i ludzi.

 

 

[braza]

Piękne wodospady! Za to te uschnięte świerki ... koszmar!

[Agduś]

No wyglądają koszmarnie, ale leśnicy nie płaczą. Poczytałam i rozumiem, dlaczego. Otóż lasy świerkowe w górach nie są naturalne. Tam rosły lasy mieszane, głównie liściaste. W XIX wieku wycięto te lasy w pień i posadzono tam monokultury świerkowe, bo w tamtym klimacie świetnie rosły, łatwo było je też wykorzystać. No bo zamiast bałaganu - tu buczek, tam jarzębina, owam modrzew - mieli jednakowe drzewa. A świerki szybko rosły i szły do hutniczych pieców albo do tartaku. I tak było ponad wiek, wszyscy się przyzwyczailiśmy, że góry to świerczyny. Aż tu nagle ludzi zmienili klimat, obniżyły się wody gruntowe, a świerki mają płytki system korzeniowy i nie zdzierżyły. Na to przyszły korniki, z którymi zdrowe świerki sobie radzą zalewając je żywicą. Osłabione suszą nie mają tyle żywicy i nie radzą sobie z kornikami. I stąd ten pogrom. A leśnicy nie płaczą, tylko sadzą las mieszany albo czekają aż ten się sam odrodzi.

[braza]

Aha, czyli płakać nie ma co ... ale i tak szkoda.

[Moose]

Wodospady suuuper

[Agduś]

No widok jest żałosny, to fakt.

 

Dzisiaj u nas zrobiło sie jakby bardziej budowlanie. Wreszcie dojrzeliśmy do czynu i zabraliśmy się za dawno planowane malowanie salonu. Dłuuugo i wytrwale ignorowałam fakt, że sufit też prosi się o nową farbę. Starannie wmawiałam sobie, że jeszcze nie wygląda tak źle. W tym przekonaniu dotrwałam do chwili, kiedy wszystko, co powinno zostać odkręcone, wyniesione albo przesunięte, zostało przesunięte, odkręcone i wyniesione. Stojąc pośrodku tego rozgardiaszu pod wpływem silnego impulsu zdecydowałam, że jednak musimy pomalować i sufit. Andrzej, upewniwszy się, że nie zmienię zdania, pojechał po farbę. Dlaczego tak bardzo nie lubimy malować sufitu? Poza oczywistymi względami (a kto niby lubi?), mamy jeszcze kilka powodów. Pierwszy - sufit w salonie jest tym samym sufitem, co sufit w jadalni i kuchni, co oznacza, że trzeba pomalować go wszystkie. Pozostałe powody to bujnie rozszalała roślinność, która wije się i oplata łańcuchy oraz (do dzisiaj) sznurki wiszące pod sufitem w jadalni. Tę roślinność, która wychodząc z trzech doniczek splątała się tworząc jeden kłąb, należy rozpleść delikatnie i gdzieś wynieść. Rozplątywanie zajęło nam pół dnia, nie obyło się bez strat w postaci połamanych liści i całych dłuuuugich łodyg. Jednakowoż operację można uważać za udaną - wszyscy żyją. No i sufit jest pomalowany. A ściany nie. Jeszcze...

[wu]

dlatego posiadam zasadniczo głównie storczyki i opieka nad nimi sprowadza się do dawania im czasem pić i pilnowania żeby mi się do parapetu nie przyrosły:lol2:

[Agduś]

A mnie cała kolekcję storczyków szlag trafił, kiedy przyniosłam na nowym wełnowce. Trułam straszną jakąś chemią i nie pomogła.

[wu]

o smutek:(

[Agduś]

Nooo...

A miałam ich kole dziesięciu. I kwitły mi jak szalone...