Rozdział 3.

Don't cry for me, Argentina...

Mój ułamek Arkadii na Bezdrożu miał być z założenia azylem weekendowym - kocyk, koszyk z prowiantem i orkiestra słowików...

W tym celu został zagospodarowany kawałek trawnika otoczony brzózkami. A na reszcie królowała, jak do tej pory, pszenica dotychczasowego dzierżawcy.

I tak miało być przez czas nieokreślony, raczej długoletni... W mglistej perspektywie przyszłości rysowała się jakaś altanka, może domek letniskowy....

W końcu miałam wygodne mieszkanie, otrzymane w prezencie od rodziców... Mówiliśmy sobie z Qbkiem, że poczniemy i odchowamy w nim spadkobierców, a za lat kilkanaście pomyślimy o przeprowadzce poza miasto...

.... Aż pewnego dnia nasz błogi spokój został naruszony przez spółdzielnię mieszkaniową. Po dziesięciu latach od podpisania umowy i opłacenia mieszkania wg ceny jego wybudowania, spółdzielnia urządziła "ostateczne rozliczenie" i zażądała od nas dopłaty.... 84 tysięcy PLN !

Jak to możliwe? Otóż przy podpisywaniu umowy został przemilczany przez spółdzielnię pewien istotny szczegół - osiedle powstało wedle zasad systemu argentyńskiego .

Oznaczało to w praktyce, iż po wybudowaniu całego osiedla (w ciągu 10 lat), cena metra kwadratowego zostanie dla wszystkich uśredniona. W efekcie mój blok zbudowany jako pierwszy za 800zł/m2 miał być zrównany z najnowszym za 2500/m2. Stąd dopłata...

Pierwsza nasza reakcja - to niemożliwe ...

Okazało się jednak możliwe...

Mieliśmy w tym momencie przed sobą trzy możliwości:

a/ dopłacić i mieszkać dalej z nieustającą świadomością bycia wykorzystanym przez oszustów i złodziei;

b/ walczyć do upadłego w sądach, trwoniąc w tym celu zdrowie oraz najbliższe 10-20 lat (według oceny prawników);

c/ sprzedać mieszkanie ze stratą tych 84 tys. , przeboleć, wynieść się daleko, odizolować od problemu.

Trudna decyzja...

Po wielu wewnętrznych bojach wybraliśmy trzecią opcję...