31 maja 2009 r., godzina 06.12. Braza budzi się z niewyjaśnionym jeszcze uczuciem, że to nie będzie taki sobie zwykły dzień! Za fajnie wszystko dotąd wyglądało, prędzej czy później musi pierdyknąć!! Odrzuca jednak od siebie tę myśl jako koszmarnie głupią i po omacku, na wpół śpiąc zmierza do kuchni po codzienną porcję napoju sprowadzonego z Ameryki do Europy już tak dawno temu, że nikt nawet nie pamięta kto to uczynił. Na dzisiaj jest umówiona z elektrykiem, któremu trzeba palcem pokazać, gdzie mają być gniazdka, lampki i tym podobne pierdółki, niezbędne do normalnego funkcjonowania domu.

Obudzona paroma aromatycznymi łykami włącza komputer, sprawdza wiadomości, zastanawia się nad rozmieszczeniem paru kinkietów – coś jej nie pasuje, psia krętka – i powoli zaczyna szykować się do wyjazdu.

Jest 10.00. Razem z elektrykiem zmierzają w kierunku Uroczyska. Półtorej godziny mija niezauważalnie, facet ma gadane, Braza też nie od macochy, czas fajnie mija. Na miejscu oczekuje już na nich zarządca, gotowy nieść wszelką pomoc i udzielać potrzebnych informacji. Braza radośnie pozostawia Panów w swoim towarzystwie, rozkoszując się urokiem i wdziękiem miejsca, pstrykając radośnie fotki i uśmiechając się do wschodzących lub kwitnących już roślinek.

http://i614.photobucket.com/albums/tt228/Gregor65/Czarne%2031052009/20090531_7.jpg

http://i614.photobucket.com/albums/tt228/Gregor65/Czarne%2031052009/20090531_8.jpg

http://i614.photobucket.com/albums/tt228/Gregor65/Czarne%2031052009/20090531_6.jpg

http://i614.photobucket.com/albums/tt228/Gregor65/Czarne%2031052009/20090531_10.jpg

Elektryk zaczyna oględziny od parteru. Po dłuższym czasie stwierdza, że ogólnie może być, kable w dobrym stanie, porządne, nie jakieś badziewiarskie aluminium, więc nie będzie kłopotu. Jest co prawda mały problem z główną skrzynką rozdzielczą, bo rozprowadzenie – ( początek ) – tychże kabli jest z aluminium, ale to drobnostka to się wymieni i po kłopocie. Braza radośnie się uśmiecha i zaczyna uświadamiać temu jakże miłemu Panu gdzie co ma być, jak i po, na co ten jakże miły Pan ze stoickim spokojem przerywając jej bujną elokwencję stwierdza, że najpierw to on jeszcze pójdzie na górę. Ależ oczywiście – Braza jest łagodnie i pokojowo nastawiona do życia i świata, piękny słoneczny dzień, cieplutko błogo, dlaczego miałaby żałować człowiekowi odrobiny przyjemności, jaką jest spacerek po poddaszu jej domu??

Sama została na parterze upewniając się jeszcze raz, że wymyślone przez nią usytuowanie kinkietów, lampek, gniazdek i takich tam ma faktycznie sens, obmierzając pomieszczenia - nie zapomniała wziąć miarki, o nieeeeee - z łagodnym uśmiechem błąkającym się na ustach oczekując na powrót jakże miłego Pana.

W końcu ten jakże miły Pan schodzi z góry, Braza odwraca się do niego z uśmiechem radości na twarzy i w tym samym momencie uśmiech radości zamienia się w skrzywiony grymas ... ten jakże miły Pan minę ma bowiem nietęgą. Braza jeszcze ma nadzieję ... jeszcze się łudzi, że ten jakże miły Pan po prostu rąbnął gdzieś w powałę głową (powała nisko, Pan niezwykle wysoki, mogło się zdarzyć) ale jej całe jestestwo już protestuje, juz krzyczy, że qurna to poranne przeczucie czegoś niedobrego nie było psu na budę!!!! Ten już mniej miły Pan informuje grobowym głosem, że elektryka na górze jest pod psem i to cud, że nic się nie stało i że kable to wszystko jeszcze wytrzymały! Trza pruć i wymieniać!! "Aaaaa i nie ma odgromówki - najmniejszej"... dodaje ten już zupełnie niemiły Pan tym samym grobowym głosem.

Przyznać się, kto kazał mi zabrać tam elektryka???? No już?????

Że co Że to był mój pomysł