Jak zabezpieczyć ?

[tabaluga1]

Zelijko, myślę, że 38 lat, to wcale nie jest jeszcze za późno. Moja mama urodziła mojego brata mając 41. Kuba urodził się całkowicie zdrowy i jest już bardzo przystojnym nastolatkiem. Teraz kobiety coraz później decydują się na dzieci.

Jeśli chodzi o opiekę w jakimś ośrodku, to ja jednak skłaniałabym się ku siostrom zakonnym. Są specjalne zakony, w których siostry opiekują się właśnie niepełnosprawnymi. I myślę, że wykonują to z powołania. Bo zakonów jest wiele, a każda wybierając drogę powołania miała możliwość wyboru. Poza tym siostry, nie mając własnych dzieci, przelewają miłość całą swoją na swoich podopiecznych, tak mi się przynajmniej wydaje. Inny argument- siostry stale przebywają w tym miejscu- nie pracują w systemie zmianowym, nie wychodzą do swoich domów, nie mają innych obowiązków, problemów, spraw. Żyją życiem dzieci, podopiecznych.

A o domach opieki ostatnio nie mówi się najlepiej.

Myślę, że warto wcześniej poznać takie miejsca, przyzwyczajać jakoś dziecko, bywać tam. Dobrze, że już myślisz o przyszłości swojego synka. Świadczy to tylko o Twojej miłości i mądrości życiowej.

Trzymajcie się cieplutko

[dabell]

Zelijko - ja jestem dzieckiem urodzonym w 41 roku życia mojej mamy -jedynaczką na doatek. Czyli 38 to nie jest źle . Mam koleżankę, która w wieku 39 lat (a mąż starszy o kilka lat) kilka miesięcy temu zaadoptowała 10 dniowego chłopca . Mały ma brata 5-latka. Znajomym chcieli by kiedyś chłopcy mieli kogoś bliskiego, tak emocjonalnie, a ponieważ bardzo przykładają wagę do celebrowania wszystkiego co rodzinne z pewnością im sie to uda.

Zilejko - powiem jeszcze jedno - z drugiej strony medalu, ale absolutnie nie chcę odciągać Cię od myśli o zdrowym dziecku - mam 32 lata, dwójkę maluchów (zdrowych na szczęście), ale w sytuacji, gdy mam już starszych schorowanych rodziców mieszkających w odległości 120km (niby blisko, ale za daleko jezeli chodzi o opiekę), nachodzi mnie myśl, co będzie jak tę opiekę im będę musiała zapewnić. Są to chwile, w których oblewa mnie zimny pot... Ja teraz nie mam na nic czasu, a co dopiero taka sytuacja...

Nawet nie chcę się stawiać w sytuacji dziecka, które będzie się poczuwało do opieki nad bratem a do tego rodzicami, i będzie chciało mieć własne życie ... to naprawdę trudna sytuacja...

To tak tylko z drugiej strony .

A propos sióstr - we Wrocławiu są siostry Elżbietanki, które prowadzą takie ośrodki dla ludzi starszych i schorowanych.

[Jola z Melisy]

Mam znajomą, która ma dwoje dzieci 16 letnia zdrową córkę i 14 letniego głęboko upośledzonego syna. Chłopiec nie chodzi, nie mówi. Praktycznie wszystko trzeba za niego robić, opieka 24 godz na dobę. Ona również ma dylemat, co będzie jak jej zabraknie. Nie chce obciążać zdrowej córki opieka nad niepełnosprawnym bratem. Poznałyśmy sie na studiach logopedycznych i kiedyś na jednym z wykładów opowiedziała nam swoja historię. Pytała co robić, jak zabezpieczyć ukochane dziecko. I mimo, iż na sali było kilku psychologów, pedagogów i w ogóle osób zajmujących sie rehabilitacją niepełnosprawnych dzieci nie potrafili jednoznacznie odpowiedzieć co w takiej sytuacji będzie najlepszym wyjściem. Mam wprawdzie zdrowe dziecko, ale przez jakiś czas pracowałam z dziećmi upośledzonymi. Wymaga to naprawdę poświęcenia i pełnego zaangażowania. Wydaje mi się, że tak naprawdę poświęcić się i kochać dziecko bezgranicznie potrafią jedynie rodzice.Bez względu na to czy jest zdrowe czy nie. Pomysł z urodzeniem drugiego dziecka wydaje mi sie dobry, pod warunkiem, że chcesz je mieć tak po prostu, nie licząc na nic. Pozdrawiam Cię serdecznie.